| |
Ξέρεις...Εμείς οι θεότρελοι άνθρωποι πάντα πλάθουμε με το νου μας εμπόδια.
Η ζωή στέκεται μπροστά μας με τα χέρια στη μέση, γελαστή, με λίγα κιλά παραπάνω, άλουστα απεριποιήτα μαλλιά, ριχτό πορτοκαλί φόρεμα.
Κι εμείς εκεί, να επιμένουμε στη σοβαρότητα της κατάστασης, στην αναγκαιότητα της στιγμής, σ’αυτό το ‘επείγον’ που ποτέ δεν επείγει κι όμως πάντα επιβάλλεται χωρίς δισταγμούς κι αμφιβολίες.
Κι όλα αυτά που μας ‘επιβάλλονται’, αυτή η έλλειψη ελευθερίας που δήθεν μας περιβάλλει, είναι απλούστατα ένα άλλοθι.
Σ’ένα κόσμο τόσο μικρό όσο το εκατό μπροστά στην αιώνιοτητα, εμείς εκεί να μετράμε τα χρόνια που ποτέ δεν αρκούν, τα δάκρυα σ’ένα ποτήρι θάλασσα που γεμίζει σταγόνα σταγόνα. Εκατό διακριτικές σταγόνες, εγώ σε κρατώ στην αγκαλιά μου σφιχτά κι εσύ μού βρέχεις τον ώμο.
Σχεδόν εκατό χρόνια ζωής σου λένε. Και φυσάμε κεράκια, με φόβο και πόνο πίσω από φωτογραφικές μηχανές και ευχές που σαπίζουν τόσο γρήγορα όσο κι η τούρτα στο ψυγείο.
Οι αναμνήσεις στριφογυρνάνε σαν παιδικά παραμύθια που πότε έρχονται στο μυαλό και πότε φεύγουν μακριά. Πάνω κάτω σαν κούνιες με φόρα προς στον ουρανό και με μια περίεργη έλξη προς το χώμα. Να ζήσεις, να ζήσεις, να ζήσεις.
Η πραγματικότητα μάς κρατάει στη γη σαν την βαρύτητα μου λες κι εγώ κατηφορίζω γελώντας. Κυλιέμαι στη χλόη. Έλα και ξάπλωσε δίπλα μου γιατί τη γη την βλέπεις πιο καθαρά σαν αντανάκληση σ’αυτόν τον τεράστιο ουρανό που μας σκεπάζει.
Λες κάποιος να μας κοιτάει από ψηλά, Καρδιά μου; Λες κάποιος να μας αγαπάει;
Όπως και να ‘χει εμείς οι άνθρωποι πάντα θα στήνουμε παντού εμπόδια. Γιατί η ελπίδα λάμπει καλύτερα στα σκοτάδια, κι έτσι εμείς κρυβόμαστε στην άβυσσο. Καλλιεργούμε το φόβο σχεδόν εν γνώσει μας, περιμένοντας μια μέρα να τον αντιμετωπίσουμε όπως περιμένουμε να αντιμετωπίσουμε και τον Άδη που μας περιμένει.
Πάμε θέατρο απόψε; Μου αρέσει να χειροκροτώ τους ανθρώπους που για μια στιγμή προσποιούνται πως είναι δολοφόνοι, κυνηγοί, τολμηροί επαναστάτες. Σε μια άλλη ζωή θα ήμουν ηθοποιός σου λέω. Θα έστηνα κάθε βράδυ διαφορετικά, ανυπέρβλητα εμπόδια κι ύστερα θα τα προσπερνούσα μπροστά στο κοινό μου.
Κάποια σενάρια δεν έχουν αίσιο τέλος μου λες κι εγώ επιμένω πως το χειροκρότημα είναι πάντα το πιο αίσιο τέλος.
Πάμε μια βόλτα απόψε; Δεν μπαίνει πια αέρας απ’το μισάνοιχτο παράθυρο της φυλακής που έχω στήσει. Κι εκεί που εγώ προκαλούσα την ζωή σε παιχνίδια, τώρα γυρεύω μια κλωστή να ξεφύγω.
Ξέρεις τα εμπόδια καμιά φορά γίνονται τόσο πιστευτά που ακόμα κι αυτή η αστεία η ζωή φαντάζει σαν σκια πιο σκοτεινή απ’τη σκια μας.
Πάμε μια βόλτα απόψε; Πεθύμησα να μ’αγαπάς χωρίς χρονόμετρα, κεράκια, σκέψεις. Πεθύμησα να μ’αγαπάς χωρίς εμπόδια κι έτσι απόψε θ’αφεθώ σ’ένα ταξίδι χωρίς πλοκή. Έλα να περπατήσουμε μαζί σαν να ‘ναι η παράσταση μια ανώδυνη νύχτα λουσμένη στο φως, χωρίς εκπλήξεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
