| |
Στο μεθυσμένο παραμύθι σου
σ’ ακολουθώ μια νύχτα με φεγγάρι
ποιος δρόμος μακριά απ’ το σπίτι σου
να άναψε του πόνου το λυχνάρι.
Γεννιέσαι και πεθαίνεις την αυγή
την ώρα που η αγάπη πλημμυρίζει
και μου γελάς σαν το μικρό παιδί
που τα χαμένα όνειρα σκαλίζει.
Τα μάτια σου δυο μαύρα αστέρια
σπάνια κι επικίνδυνα μαζί
σαν χαίρονται ανθίζουν δέκα καλοκαίρια
και σαν δακρύζουν , αιώνια σιωπή.
Σου έχω τάξει αγάπη, μια ευχή
τον έρωτα στα στήθια μου να φέρεις
πριν να προλάβει η νύχτα το πρωί
να πεις πως μ’ αγαπάς κι ας μην το ξέρεις.
Στον κήπο της καρδιάς εγώ θα βρω
εκείνο το λουλούδι της ψυχής σου
θα το φυσήξω και θ’ αναστηθώ
στον πόλεμο εκείνο της φυγής σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
