| |
Κοιτάμε τα αστέρια που όλο πέφτουν σαν βροχή
Με σιωπή πάντοτε ντύνουμε την κάθε μας ανάγκη
Και κάποτε νομίζουμε πως φτάνει η εποχή
Όπου τα όνειρα θα λάβουν μία θέση μες τον χάρτη
Μα ξοδεύουμε τα χρόνια μας δεσμώτες των ονείρων
Και συλλέκτες καταντήσαμε ποικίλων βιωμάτων
Κι αν χρηστήκαμε δραπέτες των συμβατικών ορίων
Απέχουμε ακόμη από την χώρα των θαυμάτων
Και δεν είμαστε των άκρων αφού πάλι συμβαδίσαμε
Σ αυτά που μας φανήκανε δυσπρόσιτα λυγίσαμε
στον βούρκο της αδράνειας την δράση θυσιάσαμε
Κρατήσαμε τα όνειρα αλλά ποτέ δεν πράξαμε
Με στόχο υλοποίηση και δίχως την πεποίθηση
Του μάταιου του δύσκολου, ο χρόνος δίνει πίστωση
Και μία διευκρίνηση πως πάντα θα χρωστάμε
Στην ψυχή μας όλα τούτα που στερούμε σαν λυγάμε
Και γνωρίζω πως διψάμε και δεν διώχνουμε τα όνειρα
μα χάνουν κάθε αξία τους σαν τα χτυπά το πρόσχημα
της ανικανότητας κι αυτό αναμασάμε
καραμέλα που δεν λιώνει όσο κι αν την πιπιλάμε
και τον πόνο μας κρατάμε μην χαθεί, τον στερηθούμε
τα πάντα ξεπουλήσαμε αρχίζω να φοβούμαι
γιατί διώχνουμε τα χρόνια μας χωρίς καμία πράξη
και τώρα να θυμήθηκα την άρνηση στην δράση
κοιτάζω τα αστέρια που όλο πέφτουν σαν βροχή
ευχές θα τους χαρίσω μα και κάθε όνειρό μου
μα η άνοιξη δεν πρόκειται ποτέ της να φανεί
αν την απόφαση δεν λάβω να υπερβώ τον εαυτό μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
