| |
Φίλε μου Κώστα έλα να δεις τι έχει απομείνει.
Ασχήμειναν οι όμορφοι, και γέρασαν οι νέοι.
Πεθάνανε οι άριστοι οι υμνητές της θλίψης.
Η ποίηση τους βασάνισε πρωτού να τους σκοτώσει,
με στίχους που δε συγχώραγαν πάθη κι αδυναμίες.
Και κάθε στίχος έρχονταν με μένος για να σβήσει,
τις μνήμες που μας κράτησαν όρθιους τόσα χρόνια.
Κάθε βιβλίο έκρυβε αλήθειες που πονούσαν,
αλήθειες που κατέστρεψαν τα κάστρα της ψυχής μας
κι αφήσαν τα συντρήμια της, ζωή να μας θυμίζουν.
Χαίρονται ακόμα και γελούν οι άνθρωποι δίχως να ξέρουν,
πως όλα τελειώσανε τα όνειρα κι οι ελπίδες.
Μην κλαις για μένα φίλε μου και κάνε μου μια χάρη.
Σύρε στη μάνα μου να πεις πως σκέπτομαι να φύγω.
Και πως ταξίδι μακρινό σε λίγο θε να κάνω.
Ταξίδι που σχεδίαζα με χάρτες και πυξίδες.
Ταξίδι δίχως γυρισμό με προορισμό το Τέλος.
Κουράστηκα βρε φίλε μου και σχώρα με που φεύγω,
μα στέρεψε η αγάπη μου, πέθανε ο έρωτας μου,
και οι φίλοι που αγάπησα μ’αρνήθηκαν εν τέλει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
