| |
Πατρίδα μου μικρή χωρίς σκιά
Μαντρότοιχος χτισμένος προς τη δύση
Χαλάσματα πολέμου και φωτιά
Ριζώνουν της ζωή το μετερίζι…
Μεγάλωσα σε άδειες γειτονιές
Σε χώματα πικρά από ιδρώτες
Με βλέμματα θυμού και προσβολές
Με ‘’πρέπει’’ που τρυπούσαν τους εξώστες…
Μου μάθανε του ανθρώπου την δομή
Πώς να’ χει η ζωή μου μια αξία
Με δάκρυα ποτίζετε η γη
Και οράματα που ζουν με αγωνία…
Δεν πρόκοψα, δεν έγινα πιστός
Στους άκαμπτους κανόνες καθωσπρέπει
Μα πρόλαβα να ζήσω νηστικός
Κι ακόμα η ψυχή μου, δες, αντέχει…
Αντέχει την οσμή της διαδρομής
Στο πήγαινε και έλα των θαυμάτων
Μετάφραση η ζωή εξ ακοής
Μιλώντας για τις τύχες των θυμάτων…
Μα οι σκέψεις μου, παγίδες και θηλιές
Αγράμματοι του δρόμου θεολόγοι
Θηλάζω ακόμα γνώση και βρομιές
κι οι έρωτες της τρέλας ψυχολόγοι…
Οι λέξεις μου φωτίζουν την οργή
Σκαλίζουν προσευχές σε μαύρους τοίχους
Της κόλασης αλάτι και βροχή
Ουρλιάζει η ανάγκη μου με στίχους…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
