Αυτό βγήκε μέσα απο στίχους κάποιου άλλου φίλου...εκείνος μου έστειλε ένα δικό του "απαισιόδοξο" ποιήμα και εγώ πιάστηκα απο κάποιες δικές του λέξεις και το έκανα λίγο πιο...αισιόδοξο...Φιλιά σε όλους τους παλιόφιλους απο την εδώ παρέα...Millie
Μια ΕΛΠΙΔΑ, μάτια μου, Π Ο Τ Ε δ ε ν πεθαίνει
απλά κάποιες φορές, η προσμονή του αποτελέσματός της
μας αρρωσταίνει
της ψυχής μας τα κάστρα, ότι κι αν λέμε ΠΟΤΕ δεν πέφτουν
κι αν λίγο γκρεμίζονται οι ΕΛΠΙΔΕΣ ΜΑΣ τα κάνουν στο τέλος
ν' αντέχουν
οι Μοίρες ΟΛΩΝ ΜΑΣ είναι άγνωστες
ΠΟΤΕ δεν ερμηνεύονται επίτηδες
δεν είναι ευανάγνωστες
όσο και αν προσπαθήσουμε
να τις αποκρυπτογραφήσουμε
όποιο δρόμο, διαφορετικό και αν ακολουθήσουμε
ξανά στην αρχή τους θα καταλήξουμε
Σμήνη οι σκέψεις μας, που αποδημούνε
τους βρίσκουμε νέα μέρη στο μυαλό να κρυφτούνε
Όνειρα αναβιώνουν στα μονοπάτια του μυαλού τα
περπατημένα
αλλά καινούργια και άλλα παλιά μα
ανανεωμένα
Ανεμοστρόβιλους σηκώνουν οι Φόβοι μας μόνο
Ζαλισμένες πια, οι σκέψεις και τα όνειρα νομίζουμε πως
μας φέρνουν πόνο
μα εκεί ακριβώς είναι που χρειάζονται οι ΕΛΠΙΔΕΣ
σε βοηθούν να ξαναρίξεις μια ματιά και να ανακαλύψεις κάτι
που ίσως πριν Δ Ε Ν είδες
