ουρανος γεματος αστερια
καθαρος σημερα
απροσμετρητος ανυπερβλητος σα σπειρα
σπειρα μεσα στην σπειρα σκεφτομαι πως
ωρα μετα σε μια αποπειρα αποδοσης του
πως και η ευχαριστηση δεν ειναι τιποτα
και πηγαζει
απο την αποτυχια
που καθε σχεδιο και δικο μου για τον κοσμο αυτο
κανει να φαινεται τοσο γελοια τοσο τραγικα ανωφελο
γι αυτον που.. τι κι αν εξαφανιστει
μια κουκιδα τοση δα απο πανω του
η υπαρξη αιχμαλωτη και απορη θαχει ανακουφιστει
ενα η απεραντη εκταση της με εκεινη τη λεφτερη της
.....
και δεν υπαρχει διλημμα δεν υπαρχει απειλη
οχι γι αυτην
πιο ψηλα τα φωτα μολις τρια βηματα πιο πισω
σαν ηλιοι που σβηνουν μονο την μερα
απλωμενα μπροστα χιλιομετρα μακρια
απειρως μικρα
και παιρνω παλι τον ιδιο
ειναι η ανηφορα καποτε κατηφορικη
συνοδοιπορος και μοναχος
κι απο το παραθυρο ευθυς βγαινω
ως τη μεση τη φορα τουτη
αλλωστε ποτε δεν καταλαβα
την ακινησια που δινει
ενα οχημα οταν τρεχει
ετσι την αγνοησα και παλι με πηρε
το δακρυ που δεν αναβαλλει η επιταχυνση
ο καθρεφτης που αχρηστευεται μπρος του
ο μυρωμενος αερας τα κυματα
που φυτρωνουν καρτερικα στο δερμα μου
χαιδευουν λυτα και ακοπα το προσωπο
στην καθε του αποστροφη χτυπουν
φωλιαζουν
στων ματιων τη μετατοπιση
αυτος ειναι
αχαρτογραφητο με θελει
να τον αφησω και αυτον
οπως περνω
απο την γη ανευ ορων
