| |
Θα περπατήσω ένα βράδυ
με τους χιλιάδες νεκρούς μου
ως τα ερείπια του τελευταίου μου έρωτα.
Μια κουκουβάγια θα μετράει τα μάτια των περαστικών
εκείνοι θα φοβούνται τόσο φως μέσα στη νύχτα
Κι όλα θα μοιάζουν με παιδική συγκυρία.
Θυμάσαι που αγαπιόμασταν
κρατώντας απ’ το χέρι τη ζωή μας;
Γύρω σπασμένοι καθρέφτες
κι όλες μαζί οι προκαταλήψεις θαμμένες
μέσα στην πρώτη ρυτίδα.
Έτσι νογάει ο άνθρωπος τη σιωπή των καιρών
μαδώντας μια μεθυσμένη καμέλια
ή τιθασεύοντας λίγο πόνο μέσα σε μία καραμέλα.
Τα άστρα – σου είπα;-
θα σχηματίζουν μια αθώα συντριβή
που μέσα της μπόρεσα να μάθω την ευχή μου.
Λατρευτικές συνταγές
και άλλοι κόσμοι μικρότεροι
κρυμμένοι σε ετούτον, τον ελάχιστο που ζούμε.
Το τελευταίο ποίημα μου
θα μιλάει για αγάπη
κι ίσως δε θα γραφτεί ποτέ.
Όλα τ’ ανείπωτα στόματα ψάχνουν, ποιητών.
Αν προλάβω
θα φωνάξω μονάχα το όνομα σου
και θα’ ναι αρκετό.
Αν προλάβω...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
