| |
Το φθινόπωρο έχει σχεδόν ολοκληρώσει την επέλασή του
Τα τελευταία κίτρινα φύλλα που αντιστέκονταν έχουν χαθεί
Ηρθε και το χιόνι και μας έσωσε,
σκεπάζοντας τα πάντα με αγνότητα
Μια θλίψη με καταδιώκει και δεν ξέρω γιατί
Δεν μπορώ όμως να κλάψω,
γιαυτό τα δάκρυα μου είναι απο μελάνι
και παρηγοριά μου οι στίχοι
Φέρνω στο νού μου το καλοκαίρι...
Το κορίτσι με την ουλή στο πόδι
που έβλεπα κάθε μέρα στην παραλία
Το σακκίδιο μου που μύριζε θάλασσα
αλλά τώρα περιέχει βιβλία και αναμνήσεις
Τον πατέρα μου που έφερε μια σφεντόνα ,
απ'αυτές που παίζαμε μικροί
Την καλοκαιρινή βροχή ,που τόσο έντονα
έδερνε τη γη και αναδυόταν εκείνη
η υπέροχη μυρωδιά του πετριχώρ,
που γεννά απίστευτα συναισθήματα.
Το ηλιοβασίλεμα στο Κάβο Γκρέκο ..
Λείπεις εσύ όμως ...
Το απαλό σου δέρμα, τα ταξιδάκια στα χείλη σου
Θα ήθελα να κάνω εφόδους στη μοναξιά σου,
αντάρτης να ήμουν και το βουνό μου εσύ,
το όπλο , η ασπίδα και η έκρηξη μου εσύ
Εκτοξεύομαι στην παρενέργεια του ποτού,
σ' ένα ασταμάτητο χορό μες την ομίχλη,
γύρω από μια φωτιά, η μουσική ανατινάζει
πυροτεχνήματα στον ουρανό
και εμείς καταρρέουμε ,
ο ένας πάνω στον άλλο ιδρωμένοι
και η μόνη επιθυμία είναι κι άλλο...
Γιαυτό μην μου μιλάς για τέλος
Εμείς αρχίσαμε απο πάντα
και θα τελειώσουμε ποτέ...
Καλώς όρισες χειμώνα...
Μετά από σένα είναι η άνοιξη...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
