| |
Η νήσος των σειρήνων ήταν πάντα αυταπάτη.
Κι αν χρόνια ταξιδεύεις μη νομίζεις θα τη βρεις.
Το στίγμα της δε χάραξαν ποτέ πάνω σε χάρτη.
Την έδειχνε το άστρο το στερνό της χαραυγής.
Κι όμως τις νύχτες άκουγες τους θρύλους μες τα χάνια.
Που λέγανε για πλάσματα με όψη αγγελική.
Και τάχα πως κινήσανε πολλοί απ' τα λιμάνια,
κι από αυτούς κανένας τους δε γύρισε από κει.
Και σένα που δε πίστευες διαλέξαν να γελάσουν.
Σε μάγεψαν και ξέχασες τα λόγια των παλιών.
Ξεκίνησες πιστεύοντας πως όλοι πριν γεράσουν,
τουλάχιστον αφέθηκαν στο χάδι των νερών.
Κι ύστερα την αντίκρισες αυτή που σε καλούσε.
Καθόταν σ' ένα βράχο και σε φώναζε να 'ρθεις.
Σειρήνα πιο πανέμορφη ο κόσμος δε θωρούσε.
Βούτηξες μες την άβυσσο κοντά της να βρεθείς.
Μα να που σε κορόϊδεψε και σ' άφησε στο κύμα.
Και σ' έπνιξε το πέλαγο, σε πήρε το νερό.
Το μόνο που απέμεινε ακόμα ένα ποιήμα.
Κι αυτό σα κούφια λέξη θα σβηστεί με το καιρό.
Αφού λοιπόν γελάσανε ξανά κάπου κρυφτήκαν.
Και φεύγουνε τα χρόνια και δε βρίσκουν το νησί.
Λίγοι το αναζήτησαν, πολλοί τ' ονειρευτήκαν.
Κι ελάχιστοι κατάλαβαν αυτό που είδες κι εσύ.
Υπάρχουν και σειρήνες που κολύμπι δε γνωρίζουν.
Δε πρόκειται ποτέ σου να τις δεις να κολυμπούν.
Αρκούνται στα τραγούδια που με πρόκληση σφυρίζουν.
Για κείνους που τολμάνε για μια αγάπη να πνιγούν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
