| |
…Κι όλο φυσάει μες στους τριγμούς
μιας παραλίγο αμαξοστοιχίας στεναγμών.
Πού βρίσκεσαι;
Ξημερώθηκα ψάχνοντας τ’ άγγισμά σου
στην κούπα του πρωινού σου καφέ
και στα σεντόνια που λικνίστηκε ο έρωτας
‘κείνο το βράδυ.
Ώρα φιλιού και ώρα βέλους
Κι ο αέρας τρυπώνει από παντού
μες στα τεφτέρια των παλιών μας ποιημάτων…
Διαβάζω τον πόνο κατοικώντας τις λέξεις
Ακροβασίες μιας κατά τύχη έμπνευσης.
Η απουσία ρεφάρει το χαμένο της έδαφος
κι είναι στους κόκκους μιας κλεψύδρας, το τέλος.
Αν μπορούσα θα έφτιαχνα λίγο χρόνο μαζί σου!
Η αμαξοστοιχία πληθαίνει
όπως το σούρουπο μέσα στη νύχτα.
Ώρα έκρηξης κι ατυχημάτων.
Μια σπιθαμή
πριν απ’ την έκλειψη του κόσμου
…Κι όλο φυσάει μες στους τριγμούς
μιας παραλίγο επιστροφής,
Α γ ά π η μου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
