| |
Ποτέ σου δεν με μέτρησες
και ας σ' αγαπούσα τόσα χρόνια
κρυμμένος μες τον κήπο σου
χειμώνες καλοκαίρια
τα φύλλα μου σου άπλωνα
τόσα και τόσα βράδια
μα τάφος το απέραντο
σε ακρωτηριασμένα χέρια
Σε έκρυψε ο πίνακας
μιας νέας μόνα Λίζα
πίσω από κρυστάλλους διάφανους
που έσταζαν κεράσι
προτού σε βρουν την άνοιξη
σαξόφωνα τις θλίψης
Θεός την άδεια σου καρδιά
αγάπη να κεράσει
Ποτέ σου δεν με μέτρησες
δεν κοίταξες λίγο πιο παραπέρα
λέγοντας πάντοτε καλά
έμαθα απ' τα λάθη
και έτσι όπως μάτωνε αργά
στην λήθη το κορμί μου
περνώντας η αγάπη σου
έκοβε σαν ξυράφι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
