| |
| | Σειρά μου |  | | |
Σα χθες μου φαίνεται, που περπατούσαμε στο κρύο, σου έδωσα ηλεκτρονικό τσιγάρο να δοκιμάσεις, γέλαγες, με κορόιδευες. Με κρατούσες απ’το χέρι, ένιωθα τόση ασφάλεια σε κάθε σου άγγιγμα, μα ακόμη πιο πολύ ένιωθα τον φόβο να με καταβάλει όταν μου μιλούσες για μας. Φόβο μη σου ανοιχτώ και προδώσω τον εαυτό μου ακόμη μια φορά. Έχανα τον εαυτό μου όταν ήσουν κοντά μου, ό,τι μου είχε απομείνει ήταν η εικόνα σου. Η εικόνα σου να μιλάς, να τραγουδάς, να γελάς, να με κοιτάς. Πόσες φορές χανόμουν στο βλέμμα σου. Πάγωνε ο χρόνος όταν σε είχα δίπλα μου, κοντά μου, και με κοιτούσες.. Όλα αυτά δεν ήθελα να σου τα δείξω. Αισθανόμουν ακόμα προδωμένη και όσο κι αν προσπαθούσες να με κάνεις να σε εμπιστευτώ ξανά, τόσο πιο πολύ φοβόμουν να ξανα-αφεθώ. Σε είχα. Εκεί. Μετά απο ένα χρόνο. Ξανά. Ήσουν όλος δικός μου. Καθισμένος δίπλα μου. Και δεν σε αγκάλιαζα. Δεν σε φιλούσα. Δεν αφηνόμουν στα χάδια σου. Δε σε ένιωθα δικό μου. Ίσως να ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου. Έδειχνες πρόθυμος να προσπαθήσεις για μας. Δεν θα μάθω ποτέ όμως αν πραγματικά εννοούσες όσα μου λεγες. Εγώ ήμουν πρόθυμη να κάνω τα πάντα για να είμαστε μαζί. Δεν ήθελα όμως να στο δείξω. Ήταν πολύ νωρίς, ΠΑΛΙ, για να σε ερωτευτώ. Ήταν πολύ νωρίς να την πατήσω για δεύτερη φορά. Ποτέ δε μετάνιωσα για όσα θυσίασα για να περνάω χρόνο μαζί σου. Όλα έδειχναν τόσο διαφορετικά απο την τελευταία φορά. Τελικά όμως καταλήξαμε να μας χωρίσουν τα ίδια «εμπόδια». Οι αμφιβολίες μας. Τα «εγώ» μας. «Αυτή τη φορά θα είναι δικό μου το τέλος. Όπως το θέλω εγώ. Είναι σειρά του να πονέσει. Να νιώσει όπως ένιωσα», σκεφτόμουν. Δεν τα κατάφερα ακριβώς. Εσύ δε με άφησες όπως σε είχα αφήσει εγώ να με πληγώσεις. Βρήκες την καρδιά μου και σου δωσα το μαχαίρι. Εγώ την καρδιά σου δεν τη βρήκα, απλά κουράστηκα να τη ψάχνω.. Με είδανε με άλλον, όμως δεν ήμουν εκεί. Ήμουν εδώ. Μαζί σου. Εσένα σε είδανε με άλλη κι εσύ είσαι ακόμα εκεί. Μαζί της. Και δεν ξέρω τί να κάνω. Πώς να αντιδράσω. Μια χαρά τα είχα σχεδιάσει όλα όταν χαθήκαμε. Μετά απο το μοναδικό ΑΛΗΘΙΝΟ συναίσθημα που είχε εισβάλει μέσα μου χωρίς καν να το καταλάβω, δε θα ξανανοιγόμουν σε κανέναν εκτός απο τον εαυτό μου. Η Αθηνά κι Εγώ. Κανείς αναμεσά μας. Ήθελα να χαθώ να βρω τον εαυτό μου. Μόνο μακρυά σου θα τον έβρισκα. Και τώρα είμαι εδώ και γράφω αυτά που αισθάνομαι για σένα. Μετά απο 5 μήνες, που δεν έχω σταματήσει να κοιτάω στο ταβάνι το πρόσωπό σου πριν κοιμηθώ, δεν έχουν σταματήσει τα όνειρά μου να σε βρίσκουν, δεν έχω πάψει να σκέφτομαι οτι ίσως μαζί της είσαι πιο ευτυχισμένος, δεν έχω ξεχάσει ούτε εσένα ούτε εμάς,μαζί. Και όχι, δε μιλάω σε κανέναν γι’αυτο, δε μιλάω για σένα. Για μας. Το μόνο που εδώ και 5 μήνες λέω είναι οτι σε ξεπερνάω μέρα με τη μέρα. Ότι δε σε χρειάζομαι. Ότι εσύ έφταιξες. Το θέμα όμως είναι να μάθω να μην επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη. Κι εγώ έχω κάνει το ίδιο λάθος δύο, γαμημένες, φορές. Έχω αφήσει το «εγώ» μου να κυριεύσει τη μεγαλύτερή μου επιθυμία. Να κυριεύσει εμένα. Ολόκληρη. Θα υπάρξει και τρίτη φορά που θα ξανακάνω το ίδιο λάθος εξ’αιτίας σου. Θέλω να υπάρξει. Αρκεί να κερδίσω λίγες ακόμα στιγμές μαζί σου. Αποχωριστήκαμε την πρώτη φορά, μου μίλησες μετά κι εγώ σε έδιωξα. Κι όταν σου μιλούσα εγώ, τότε με διωχνες εσύ. Μετά πάλι εγώ σε διωχνα αλλά τελικά σου παραδόθηκα. Και τώρα πάλι εδώ και 5 μήνες είμαστε δυο ξένοι. Κυνήγι ασυγχρόνιστο. Το μόνο που θέλω να σου πω είναι οτί όλο αυτό διάστημα, εγώ πραγματικά σε ήθελα. Είτε θυσίαζα τα πάντα για σένα, είτε σε απαρνιόμουν ολοκληρωτικά. Θέλω να σου πω οτι ακόμα πληκτρολογώ το όνομά σου στο search, ακόμα ακούω το Perfect των Hedley, ακόμα έχω την φωτογραφία του Vader στο κινητό μου, ακόμα σκέφτομαι τί κάνεις, αν βρήκες δουλειά, αν ποτέ με σκέφτεσαι, αν θυμάσαι πώς περνούσαμε, πώς νιώθαμε, άν ποτέ σου με ερωτεύτηκες, για μια στιγμή έστω, άν πιστεύεις ακόμα σε μας. Θέλω μόνο να σου πω οτι εγώ πιστεύω. Πάντα πίστευα σε μας. Την τελευταία μας φορά όμως, δεν πίστεψα εσένα. Είναι σειρά μου τώρα. Σειρά μου να σε κηνυγήσω. Είτε αρνηθείς. Είτε αδιαφορήσεις. Είναι η σειρά μου. Ακόμα κι αν έχουν περάσει 140 μέρες που δεν έχουμε μιλήσει. Ακόμα κι αν ξέρω οτι βρισκόμαστε ξανά, ακριβώς ένα καλοκαίρι πίσω. Εσύ ευτυχισμένος με άλλη κι εγώ να προσπαθώ να σου κρατάω κακία, να κρατάω κακία στον εαυτό μου επειδή σε σκέφτομαι, να προσπαθώ να ξεφύγω απ΄τις ίδιες τις σκέψεις μου, να ξεγελιέμαι απ’το ίδιο το μυαλό μου. Γίνεται να αλλάξω εαυτό; Γίνεται να ελέγχω τα συναισθήματά μου απο δω και πέρα; Λένε ότι γίνεται. Εγώ δεν τα έχω καταφέρει ακόμα. Θέλω, αλλά δε μπορώ να σου κρατάω κακία, γαμώτο. Ό,τι κι αν μου έχεις κάνει. Μακαρί κάποια στιγμή να τα καταφέρω και όλα όσα ζήσαμε, είπαμε, κάναμε, να μην μου φαίνονται τίποτα άλλο παρά χάσιμο χρόνου. Μακάρι. Αλλά τό μόνο που μπορώ να σου πω μετά απο 5 μήνες που έχω να σου μιλήσω, είναι οτι τώρα είναι η σειρά μου. Και θα εξακολουθεί να είναι η σειρά μου. Και απόψε, και αύριο και τον Ιούλιο και τον Χειμώνα και τον Ιανουάριο. Συνήθως είναι δικιά σου η σειρά κάθε Ιανουάριο. Όμως τώρα ήρθε και πάλι η δικιά μου.. Και θα το δεις. Κάποτε..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
margatsif
22-07-2012 @ 21:00 | Ο χρόνος.....ο χρόνος είναι ο πιο πετυχημένος γιατρός, τα έχω περάσει κι εγώ......ο χρόνος θεραπεύει τα πάντα!! Πίστεψέ με......ο χρόνος και τίποτε άλλο. ::yes.:: | | heroine
25-07-2012 @ 00:37 | Ο χρόνος ελπίζω να κερδίζει και τον εγωισμό.... Γιατί ο εγωισμός μου δεν πρόκειται να γιατρευτεί ποτέ, διαφορετικα.. Ευχαριστώ! ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
