ΕΛΕΑΝΝΑ
01-07-2012 @ 01:29 | http://youtu.be/zD4rqyvUfbc | |
kantadoros
01-07-2012 @ 07:48 | Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας ::sad.:: | |
**Ηώς**
01-07-2012 @ 07:52 | Αρχή είναι όχι τέλος το μοιραίο ............... | |
Trelenaki
01-07-2012 @ 10:45 | Όταν πεθαίνει κάποιος, μας συλλυπούνται λέγοντάς μας ανάμεσα σε άλλα: "Να ζήσετε να τον θυμόσαστε"! Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε. Πρώτα πρώτα η ανάμνηση κάποιου ζει όσο ζουν αυτοί που τον θυμούνται και θα ζει και για πάντα στις καρδιές όσων τον αγάπησαν. Κι έπειτα κανείς δεν λέει "Να ζήσετε να σας στοιχειώνει", γιατί όταν ζεις μόνο με την ανάμνηση κάποιου και δεν προχωράς μπροστά σε στοιχειώνει. Δεν τον ξεχνάς επειδή χαμογέλασες μια μέρα. Δεν τον ξεχνάς γιατί πέρασες καλά. Δεν τον ξεχνάς γιατί ερωτεύτηκες και συνέχισες την ζωή σου...Αλίμονο αν θέλαμε φεύγοντας από τον κόσμο τούτο να μείνουν όλοι αιώνια θλιμμένοι και κολλημένοι στο παρελθόν.
Αν έφευγα άυριο θα ήθελα όλοι όσοι αγαπάω να είναι καλά και που και που να με θυμούνται και να χαμογελάνε. Δεν είναι εύκολο...Ο παππούς μου έχει πεθάνει εδώ και 10 χρόνια και πιάνω τον εαυτό μου να στεναχωριέται που δεν ήταν εδώ στην αποφοίτησή μου, στον γάμο μου και θα λείπει όταν γεννηθεί η κόρη μου. Αν ήταν αγόρι θα του έδινα το όνομά του. Και κυρίως λυπάμαι για το πως έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Όμως όταν τον θυμάμαι πια μιλάω για εκείνον με τόση αγάπη και τόση στοργή που νιώθω πως φωτίζεται το πρόσωπό μου. Και όταν πια τον βλέπω στον ύπνο μου είναι καλά, χαμογελάει και μου μιλάει...
Πονάει η απώλεια όσο τίποτα άλλο. Είναι κάτι όμως που το περνάει ο καθένας με τον τρόπο του και πρέπει να μην κρυφτεί από αυτό γιατί δεν θα το ξεπεράσει ποτέ. Και μετά να συνεχίσει με την αγάπη και την σκέψη αυτού που έχασε να τον οδηγεί...
Λυπάμαι πολύ για την απώλειά σου. Εύχομαι να ζήσεις να τον θυμάσαι πάντα! | |
ΕΛΕΑΝΝΑ
01-07-2012 @ 14:45 | το άκουγα συχνά πριν δυο χρόνια και ανατρίχιαζα σύγκορμη..το να θυμάσαι κάποιον που αγαπάς και λέιπει απ'τη ζωή είναι σαν να ανοίγεις τις φλέβες σου με ξυράφι...το να νιωθεις οτι ζει κι έχει πάει ταξίδι είναι σαν αναισθητικό που κρατάει δευτερα του δευτερολέπτου ...το να παγώνεις τη σκέψη σου να μην σκέφτεται απολύτως τίποτα για να μην τον σκεφτείς είναι άμυνα αλλά επειδή είναι από νήμα αράχνης σε γεμίζει τύψεις ...το να του γράφεις τραγούδια,να ζωγραφίζεις ή να τον ονειρεύεσαι τις άγριες στιγμές της μοναξιάς σου είναι μια παρηγοριά που κρατάει εφ όρου ζωής.Γι αυτό είμαστε ευλογημένοι εμείς εδώ μέσα γιατί νιώθουμε πως κάτι κάνουμε γι αυτούς ...σαν να τους σιδερώνουμε ένα πουκάμισο ...
Σας ευχαριστώ πολύ που περάσατε ::love.:: | |
Μαυρομαντηλού
01-07-2012 @ 17:17 | Βαθια συλλυπητηρια και βαθυ κουραγιο.
Όλα τα αποδεχομαστε καποια στιγμη και προσαρμοζουμε τη ζωη μας αναμεσα στη μνημη και στην εξελιξη.
Θέλει χρονο, πολυ χρόνο, αλλα ο βιολογικος θανατος ειναι αναποσπαστο κομματι της υπαρξης μας.Τον κουβαλαμε ολοι μεσα μας.
| |
 |
