| |
Νεοέλληνας
Είναι τα καράβια αδειανά ξώμειναν τα μπακίρια
ξοπίσω η στέρνα βρώμισε νερό δεν ακουμπάει
απέμεινες μονάχος σου πιστός στα εμβατήρια
θωρείς πως είσαι ανέπαφος μα το κορμί γερνάει
Σε έσκιαξε ο κρότος ο βαρύς μα η αστραπή πληγώνει
και άφησες απροστάτευτα στο θέρος τα βλαστάρια
προσμένοντας τη χαραυγή και πότε ξημερώνει
κουλούριασαν το σώμα σου της πίκρας τα ζωνάρια
στις φυλλωσιές ξαπόσταινες κρυμμένος απ’τον ήλιο
λησμόνησες στον κόρφο σου του γέρου σου το γράμμα
να πορευτείς με την καρδιά αντί με το βασίλειο
ο άνθρωπος και η λευτεριά βαδίζουνε αντάμα
παραδομένος γίνηκες και εσύ στο δραγουμάνο
πρώτος τον ξεπροβόδιζες και του έδειχνες τη στράτα
και ας το ξέρες πως άκουγες λόγο από τσαρλατάνο
σε χάιδευαν τα ψεύτικα που σου έφερνε μαντάτα
τώρα θα δρέψεις τους καρπούς που έσπειρες στο σκοτάδι
και όταν θα ελευθερωθείς κάτσε και συλλογίσου
στην βάρκα πάνω σαν βρεθείς τραβώντας για τον Άδει
πως διάβηκες το δρόμο σου ποια ήταν η ζωή σου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
