| |
Ήρθαν το ρεύμα μου να μού διακόψουνε παντοτινά
κι απ’ τη βεράντα μου τούς χαμογέλασα με καλοσύνη.
Στην καλημέρα μου, καν δεν απάντησαν κι εγώ ξανά,
«καλώς τους» φώναξα, μα μίσος έδειξαν πιότερο εκείνοι.
Τότες, τυλίχτηκα μες στην κουβέρτα μου την κουρελού,
κατακαλόκαιρο και – σκέψου! – πέφτανε παντού νιφάδες.
Ώσπου μαζέψανε τα κατσαβίδια τους να πάν’ αλλού
κι έμεινα μόνος μου, να περιμένω πια τους νερουλάδες.
Γέμισα με νερό τις κατσαρόλες μου και τα εμαγιέ,
και την μπανιέρα μου, χρόνο περσότερο για να κρατήσω.
Μόλις που πρόλαβα κι είδα έναν άτριχο κι έναν γιε-γιε,
με φόρμες κόκκινες και με μπουζόκλειδα στο σπίτι πίσω.
Στην πολυθρόνα μου κάθισα, λούφαξα χωρίς μιλιά,
χαμένος κόπος μου θα ’ταν, κατάλαβα, τα παρακάλια.
Άλλωστε γρήγορα κι αυτοί ροβόλησαν απ’ τα σκαλιά,
σάμπως να το ’ξεραν πως μέσα μου ήμουνα πολύ σμπαράλια.
Τώρα, προσμένοντας κάποιος συνάνθρωπος εδώ να ’ρθεί,
αναρωτιέμαι τι, που ν’ απαραίτητο, δεν το ’χουν κόψει.
Είναι κι η κρίση, βλέπεις· λίγοι στέκονται στη γην ορθοί
κι όλοι φαινόμαστε κάπως παράξενα σκληροί στην όψη.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
