| |
Κάποιοι θα φύγουν...
Με κλειστά τα μάτια...
Ούτε τον θάνατο δεν θα αντικρίσουν...
ΜΕ ενοχές τυλιγμένες στην σκέψη...
Θηλιά στην βρώμικη ζωή τους...
Με ένα χαμόγελο που θα ακροβατεί...
Αυτοκτονώντας ανάμεσα στα ραγισμένα χείλη...
Όταν φιλούσαν την προδοσία...
Που εξαγόραζαν πρόστυχα τον μύθο της αγάπης...
Θάνατος ο θάνατος τους...
Η ψυχή τους αφιλόξενη ακόμη και στον Άδη...
Μαύρη ...
Σκληρή σαν μέταλλο...
Τεράστια...
Αφιλόξενη σαν έρημος...
Χωρίς καν μια όαση...
Χωρίς θάλασσες...
Χωρίς επιστροφές...
Κάποτε θα εκλιπαρούν το φως...
Θα ζητιανεύουν στον Θεό...
Μα τα λιμάνια...
Θα δραπετεύουν στο διάβα τους...
Οι δροσοσταλίδες...
Θα μεταμορφώνονται σε πύρινες γλώσσες...
Το κενό θα τους καταπίνει λαίμαργα...
Κι ο ήλιος θα εξατμίζει...
Την μαύρη μορφή τους...
Κάποτε δεν θα υπάρχει το στίγμα τους...
Οι «ψυχές» τους φαντάσματα...
Στα έγκατα της γης...
Βορά των τρωκτικών...
Θα ακρωτηριάζουν...
Την ανύπαρκτη τους «ζωή»...
Κάποτε...
Θα υπάρχει μονάχα...
Ο παράδεισος...
Στα γυμνά μας κορμιά…
Απογειώσεις από φως…
Εμείς ζήσαμε έντιμα…
Δεν συρθήκαμε όπως τα φίδια…
Υμνούσαμε ταπεινά…
Τον δικό μας Θεό…
Κάποτε…
Ψυχή μου...
Εσύ…
Στέλιος Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
