| |
| | Το παράπονο |  | | | Μια αφιέρωση....με αφορμή τα λόγια μιας φίλης... | | |
ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ
Ποτέ μου δεν ένιωσα μεσ' τη ζωή στοργή
αυτό το χάδι που ποθούσα σ' όλη τη ζωή μου
ποτέ μου δεν ένιωσα εκείνο το φιλί
πως το ψαξα μέσα, στην κάθε θύμηση μου.
Ποτέ δεν άκουσα αυτό το σ' αγαπώ
δεν είδα ποτέ μου δυο μάτια δακρυσμένα
να μου φωνάζουν, μείνε εδώ που σ' αγαπώ
κι εγώ θα υπάρχω για σένα, νύχτα, μέρα.
Ποτέ μου δεν ένιωσα αυτή την αγκαλιά
τα δάκρυα μου δεν τα σκούπισες ποτέ σου
πάντα με ήθελες να μείνω ένα παιδί
μα το παιδί αυτό, το πλήγωνα κοντά σου.
Ποτέ σου δεν με κοίταξες και δεν είπες προχώρα
κάνε το βήμα σου κι εσύ και στάσου στη στροφή
διάλεξε τους δρόμους σου, πριν να χαράξει η μέρα
κι εγώ θα είμαι μαζί σου στη κάθεμια στιγμή.
Ποτέ σου δεν μου μίλησες, ποτέ μου δεν σου είπα
όσες αλήθειες έκρυβα τις νύχτες στην καρδιά
ποτέ μου δεν προσπάθησα να σπάσω αυτό τον πάγο
τρομάζω μα μου πάγωσες στ' αλήθεια την καρδιά.
Κι αν έρχονται ώρες που και γω σαν παιδί φωνάζω
κάποιον να έχω δίπλα μου, κάποιον να αγαπώ
τρομάζω και μαζεύομαι, σαν φίδι κουλουριάζω
και κλείνομαι στο ψέμα μου, στο μαύρο το κενό.
Μα κι αν δεν μου πες σ' αγαπώ, το ξέρω πως το νιώθεις
και πάντα είσαι συ εδώ και λες σ' ακολουθώ
ποτέ σου με τα λόγια σου, μονάχα με τις πράξεις
κι ίσως αυτό μετράει, αυτό να είναι σωστό.
Μα σαν παιδί θέλω και γω να γείρω, να κουρνιάσω
να κλάψω ως τα χαράματα, για όσα δεν μπορώ
να ανοίξω την καρδούλα μου και να σου κουβεντιάσω
δίχως να νιώσω άσχημα, δίχως να σου ντραπώ.
Μα ο πάγος μέσα στην καρδιά, δεν λιώνει και με καίει
κι όσο κι αν χρόνια προσπαθώ, αυτός πάντα εκεί
ότι αισθήματα γεννά η δόλια η ψυχή μου
αυτός μου τα φυσσάει, με δύναμη κι οργή.
Κοιτάζω τη θάλασσα και της κουβεντιάζω
όσα ποτέ δεν τόλμησα να εξομολογηθώ
είμαι ένοχη λες και γω κουρέλι μοιάζω
μα αυτή είμαι σου λέω, άλλη πως να γινώ;
Και κείνο το νανούρισμα, ποτέ που δεν μου είπες
πρέπει μονάχη να σταθώ, τα λόγια του να πω
να μάθω την αγάπη, μέσα από τις πάνες
και να την μεγαλώσω, γενναία να σταθώ.
Κι άμα ποτέ σου συ σταθείς και κάπου με φωνάξεις
μην μου πικραθείς, σαν δεν ανταποκριθώ
να σ' αγκαλιάσω, δεν μπορώ, δεν το μαθα ποτέ μου
μα ξέρε πως για πάντα εγώ θα σ' αγαπώ.
ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΙΜΙΝΗ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | ΤΊΠΟΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΥΧΑΙΑ...Μ' ΑΚΟΥΣ...; | | | |
|
χρηστος καραμανος
12-07-2012 @ 12:16 | Κι άμα ποτέ σου συ σταθείς και κάπου με φωνάξεις
μην μου πικραθείς, σαν δεν ανταποκριθώ
να σ' αγκαλιάσω, δεν μπορώ, δεν το μαθα ποτέ μου
μα ξέρε πως για πάντα εγώ θα σ' αγαπώ.
::love.:: ::love.:: ::love.:: σ' αγαπώ.
| | Ναταλία...
12-07-2012 @ 13:06 | Μα κι αν δεν μου πες σ' αγαπώ, το ξέρω πως το νιώθεις
και πάντα είσαι συ εδώ και λες σ' ακολουθώ
ποτέ σου με τα λόγια σου, μονάχα με τις πράξεις
κι ίσως αυτό μετράει, αυτό να είναι σωστό.
Μα σαν παιδί θέλω και γω να γείρω, να κουρνιάσω
να κλάψω ως τα χαράματα, για όσα δεν μπορώ
να ανοίξω την καρδούλα μου και να σου κουβεντιάσω
δίχως να νιώσω άσχημα, δίχως να σου ντραπώ.
Καμιά φορά οι έγνιες και οι αγώνίες είναι τόσες πολλές που δεν μας αφήνου να δίξομε αυτό που νιώθουμε για τα παιδιά μας ::yes.:: ::hug.:: ::kiss.:: | | Μαυρομαντηλού
12-07-2012 @ 19:47 | ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΔΩ ΑΛΛΙΩΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΔΥΝΑΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΤΟΥΣ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΑΙΜΑ.
ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΜΑΛΛΟΝ ΜΕ ΠΙΓΜΕΝΟ ΜΑΥΡΟ ΞΕΡΑΜΕΝΟ ΑΙΜΑ ΜΟΙΑΖΕΙ.
ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ,
ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΑΠΗΡΟΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ''ΚΟΥΤΣΟΙ''!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::scare.:: ::scare.:: ::scare.:: | | mytilinia
14-07-2012 @ 08:16 | Έτσι Μαυρομαντηλού μου...αναπηρίες ψυχής, στιγμής, ζωής...πως αλλιώς να εκτιμήσεις μετά την δύναμη και την τόλμη που έχει κανείς...Δίπλα στο μαύρο φαίνεται το άσπρο... ::rol.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
