| |
Θυμάσαι τότε που σε ρώτησαν,
σχετικά με την αλήθεια του κόσμου...
Βρισκόσουν στη διασταύρωση
Μοναξιάς και Ασήκωτης Λύπης.
Ένας άπλωνε μια σκελετωμένη παλάμη,
ζητιανεύοντας λίγες ώρες ζωής.
Δίπλα του αντηχούσαν οι βρισιές μιας ξερακιανής,
που καταριόταν ολομόναχη την τύχη της.
Οι δρόμοι ήταν έρημοι, σαν νεκροταφείου.
Οι ψυχές, ήταν τσαλακωμένοι δρόμοι.
Μέσα στον καυτό, μεσημεριάτικο ήλιο,
ένας μελαμψός διέλυε μια τηλεόραση,
-ίσως ήταν ένας κάδος πλυντηρίου-
Τραβολογούσε, ίδρωνε, ξεφυσούσε,
τα νεκρά και άχρηστα προσπαθούσε
ν’ απομονώσει από τα σημαντικά.
Είχε αναλάβει την ίδια βαριά μοίρα,
να ξεδιαλέγει τι χρειάζεται και τι όχι,
όπως όλοι ανεξαιρέτως πριν απ’ αυτόν,
οι καθώς πρέπει Θεοί της ιστορίας...
Ποτέ δεν ακούστηκαν οι όμορφες φωνές.
Πέρασαν κιόλας οι ευτυχισμένες στιγμές.
Έστειλες, πάλι, τα γραπτά στον εκδότη.
Τι κρίμα που δεν ταίριαξαν στο σχέδιο...
Οι ερωτήσεις, έμειναν αγέννητες,
από έλλειψη ενδιαφέροντος.
Οι απαντήσεις μισότρελλες,
στο φως της ύστατης αναπνοής.
Αύριο, θα καλέσεις εκείνον τον μαλάκα
και θα παίξετε πόκερ ως τα χαράματα...
Ίσως και ολόκληρη την επόμενη μέρα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
