| |
Στοχάστηκα για λίγο
εκεί που ξαπόσταινα φρενίτης
Κρύφτηκα πίσω από δυο λέξεις
κι ακόμη τρέχουν τα θεριά
Τι νους και τούτος!
Άφησε μονάχο το κορμί της
σαν ψόφιο στέκει, πάλλευκο στολίδι
και ο παλιός κάτοικός του το θωρά
Τώρα αδέσμητος ο ίδιος χύνεται
αγέραστος, ασσύδοτος, ανεξουσίαστος
σε άπειρο χωροχρόνο κολυμπά
Μα ενώ κατάπινε μια ιδέα
στα σωθικά του μια σουβλία
Το σπίτι αυτό που ετρεφόταν
σκιάστηκε απ' τους αχόρταγους εχθρούς
Συμβόλαια στήνουν το κουφάρι πώς να σκίσουν
ψάχνουν να το σφετεριστούν
"Ένας ίσκιος γυρεύει τα μυριστά μαλλιά της
σε άλλον αρέσουν τα ζωοδότρια δάχτυλά της
έταιρος γυρεύει τον κύκνειο λαιμό της
εκείνος ήδη στο στήθος της ριζώνει
μήπως της ζώσει την απειρόκαλλη καρδιά
Σαν αγάπη εγώ τη βλέπω
κι ας είμαι δούλος της, δεσμώτης
στη θεϊκή της τη σκλαβιά"
Με μία άχρονη βουτιά
βρήκε ξανά ο δούλος την κυρά
Στα χέρια της ανθίσαν άσπρα τριαντάφυλλα
Βρήκα κι εγώ τα πόδια μου ξανά
Σαν κατ' όνειρον ασθενής, δίχως μια ρώμη
Έκλαψα σαν βγήκα απ' τη σκιά
Δάκρυα κι ήλιος πότισαν τα άνθη
μέχρι που φύτρωναν απ' το αίμα μου
λευκά ροδοπέταλα αθωότητας της γνώσης
Πήραν την ώρα αυτή οι σκιές φωτιά
μύρισε το ξέφωτο όλο θειάφι
Πέταξα κι εγώ, ένα ώριμο τριαντάφυλλο
στο δρόμο της ελευθερίας
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
