| |
Ξέχασα την ζωή σου...
στήθηκαν οδοφράγματα...
στο δίχτυ της μνήμης...
προσ-παθώ να ζωγραφίσω τα μαλλιά σου...
κι ο άνεμος θυμώνει...
παρα-σύρει το πινέλο απ' τα δάχτυλα...
γκρεμίζει τα χρώματα στο πάνελ...
δραπέτευσε η πανσέληνος...
μονάχα μια κουκουβάγια…
αναμοχλεύει τους ήχους...
απωθεί...
τις σκέψεις έντεχνα...
Το μόνο που θυμάμαι...
τα τσαλακωμένα σεντόνια...
που συγκλόνισα το κέντρο της ύπαρξης σου...
τον σκελετό των ιστών…
που με άπειρες ανάσας πυρπόλησα...
και τις κραυγές σου...
ν’ αναρριχούνται σε αχόρταγους πόθους...
Θυμήθηκα...
τις καμπύλες απ' το κορμί σου...
που έσπερνα κραδασμούς...
τ' ανάγλυφα στήθη...
που λεηλατούσαν λαίμαργα…
το ορυχείο των ηδονών μου...
θυμήθηκα...
που στράγγιζες την ζωή μου...
δίχως περικοπές…
μέσα σου...
πολιορκώντας στρατιές τις αισθήσεις...
σκάβοντας βαθιά μέσα μου...
αποτυπώνοντας...
τις ορδές του έρωτα...
Τα έπαθλα στον τοίχο της κάμαρας...
που ξεσήκωναν τα κύτταρα...
στην τροχιά του χρόνου...
κι εμείς...
ναρκωμένοι σε νίκες...
φυλακίζαμε στα χείλη...
τους άγραφους νόμους...
Μονάχα...
αυτά θυμήθηκα...
σταθμευμένος...
στην άκρη μιας προβλήτας...
ερωτοτροπώντας με την ελπίδα...
σε νέους ορίζοντες...
που δεν τελμάτωσαν...
στο έντονο εξιτάρισμα...
της ανήσυχης Ψυχής μου...
Πόσα ξέχασα…
Αλήθεια…
υπάρχεις στην «ζωή» σου…
Στέλιος Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
