| |
Όσο κι αν δείχνω προς τα έξω σκληρός
είναι η ψυχή μου απαλή σα βαμβάκι
όσα υπολόγιζα ήρθαν αλλοιώς
ήθελα νέκταρ και ήρθε φαρμάκι.
Έγινε η πόλη μια πεδιάδα αχανής
δε συναντά πια κανέναν το βλέμμα
είχα δίπλα ανθρώπους , μα τώρα κανείς
δε θα νοιαστεί κι αν μου φύγει το αίμα.
Δεν είναι λόγια αυτά, δεν είναι υπερβολή
είναι αυτά που κάθε μέρα βιώνω
ήταν εύστοχη η δική τους βολή
κι απο τότε αργοζώ κι αργολυώνω.
Αυτοί διασκεδάζουν, συνεχίζουν να ζουν
κάνουν έρωτα, πάνε ταξίδια
κι ούτε κουβέντα για μένα θα πουν
και νομίζουν πως κάνω τα ίδια.
Εγώ μονάχα κουρτίνες τραβώ
κρυφοκοιτάζω τον δρόμο μονάχο
ξυπνάω μονάχος, στους τοίχους μιλώ
και στην ακτή, έχω φίλο ένα βράχο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
