| |
Μέρα κι αυτή που διάλεξα να κολυμπήσω
στο σιδερένιο πάτο σας.
Μέρα κι αυτή που απαρνήθηκα
το καθάριο σου πέλαγος
και δεν ξέπλυνα τα γλαυκά μου μάτια
με την αρμύρα σου.
Μα ακόμα μπορούσα να κοιτάζω
το δαχτυλίδι εκείνο
που με είχες στεφανωθεί.
Από χαλκό φτιαγμένο
για να τον κάνω ποτήρι
και να ξεδιψάω από κάθε ωδίνη,
Ασήμι για να ξορκίζω
ερινύες και λάμιες.
Χρυσό για να φοράω στα μαλλιά
και να λαμποκοπώ
από τη δόξα σου.
Με ένα χρίσμα αστραφτερής πλατίνας
για μία θύμηση
όταν κοιτούσα το φεγγάρι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
