| |
Τις νυχτες ταξιδευω εφηβος και νεος
με τα φτερα ανοιγμενα
βγαινεις σεργιανι στα παλια ωραια
και ψαχνεις τα καμενα
Μελι σταλαζουν οι αρμοι της νοσταλγιας
μας στις ψυχρες της μνημης σου ρωγμες
μερες χρυσες εικονες και μορφες
σκοτωνουν το παρον καθε σου προσδοκιας
Μα εσυ ολο θυμασαι εκεινο το σκοπο
που χορευες αργα στα σηματα του
σε πηρε το χασμα μαζι του στο κενο
κι ανοιξε την πυλη του θανατου
Στη φυλακη που εκτισες κοιμαται και ξυπναει
που φευγει και ξαναγυριζει
ματαια τωρα να ζησει πια ζηταει
ουτε σκια δεν σου μεινε για να πανηγυριζει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
