Καλησπέρα μοναξιά στα θολά σου τα νερά
Κολυμπάει κάθε νύχτα η ψυχή μου
Αναβοσβήνουνε τα αστέρια στου ουρανού σου τα στενά
Και η θλίψη σου φωλιάζει στην αυγή μου
Ένα μεγάλο απροσπέραστο αδούλευτο κενό
Και η αύρα το χειμώνα τεμπελιάζει
Του φεγγαριού σου πια τη γλώσσα δε μπορώ να τη μιλώ
σαν το αύριο πιο πολύ με πλησιάζει
Μα παγώνει ο χειμώνας το χειμώνα σου
Κι εγώ δεν είμαι ούτε αέρας ούτε χιόνι
Παλεύω μάταια να βγω απ τον κυκλώνα σου
όταν απρόσμενα -σαν τώρα- με κυκλώνει
δεν σε φοβάμαι που και που σ' αναζητώ
ξέρεις να κρύβεσαι καλά πίσω απ' τις σκέψεις
δεν σου γελάω που και που σε ξεγελώ
κι από τ' άνθη σου τρυγώ όμορφες λέξεις
καληνύχτα μοναξιά μου ξεπεσμένη
ίσως δεν έχεις πια τίποτα να δώσεις
μονάχα λίγη απ' τη θλίψη στολισμένη
με του γκρίζου σου τις κρύες αποχρώσεις
