| |
Σπιτι,
παλι μονος,
να θρηνω,
την αδικη φυγη σου,
για θυμισου,
με το τζακι,
καιγοσουνα μαζι,
πες μου γιατι,
δε μιλας,
σκυμμενη περπατας,
παραπατας,
παραμιλας,
ενω ξερεις καλα,
πως η σιωπη,
ειναι υπουλη,
κι αυτη,
σαν κι εσενα,
θυμωμενα,
σου μιλω,
και γραφω σ'αγαπω,
στα τρενα των σταθμων,
στους τοιχουσ μαγαζιων,
πεσ μου ποιον,
αγαπας,
κι εμενα με ξεχνας,
με παρατας,
με πρασπερνας,
για μενα δε ρωτας,
τους γνωστους,
τους περαστικους,
πια δε μ'αγαπας
Παλι,
στη δουλεια,
τα χαρτια,
γραφουν το ονομα σου,
για φαντασου,
εσενα ακομα αγαπω,
κ πεταω τα στυλω,
πανω στ'αφεντικο,
τον μπελα μου μαζι σου εχω βρει,
τωρα πια πηγη,
θα μου δωσει νερο σαν κι αυτο,
που ετρεχε απ'τα χειλη σου,
μαντηλι σου,
για να βγαλεις το κοκκινο κραγιον,
πες μου ποιον,
αγαπας,
κι εμενα με ξεχνας,
με παρατας,
με προσπερνας,
για μενα δε ρωτας,
τους γνωστους,
τους περαστικους,
πια δε μ'αγαπας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
