| |
Θα φταίει ότι ζήσαμε για χρόνια στην σιωπή
Σ ενός χειμώνα την αρχή κενό κοντοζυγώνει
Χειμέρια η νάρκη και μας κέρασε ντροπή
Για κάθε σκέψη όπου πέρασε από του νου την κόψη
Όψη άθλια ρακένδυτη σ έναν καθρέπτη
Στείρο και δραπέτη απ την αλήθεια να απέχει
Λανθάνουσα κατάσταση και λόγος δεν συντρέχει
Μας κυκλώνει η σιωπή σε να λαβύρινθο μας χώνει
Σκέψεων ορέξεων, παθών και αναιρέσεων
Σε μια μόνο ζωή κατηλιμένων θέσεων
Κι εδώ το καλημέρα πήρε άσχημη τροπή
Το βλέπω μες τα μάτια όσων κρύψαν την ουσία
Στο αλκοόλ και την νοθεία, στα μάτια όλων όσων
Κρυφτήκαν στην μανία. Κλουβιά μικρά
Ένα για τον καθένα μας συγκάτοικοι εμείς
μαζί με κάθε ψέμα μας. ακόμη κι εσένα
δεν σε γνώρισα ποτέ μου, είσαι ωραίος Άγγελε μου
κι όμως δίστασες να έρθεις κι εγώ ήπια απ της σιωπής
το νερό μπας και μ αντέξεις –δεν άντεξες
με άφησες, στην λήθη με γονάτισες και χάθηκες
μέσα στην σιωπή μες την σπηλιά της αποστέρησης
τα μάτια μας κοιτούν χωρίς να βλέπουν – τυφλωμένα
τα ρίσκα θυσιάσαμε στο όνομα παραίτησης
και στέκουν τα κορμιά μας πάλι αποξενωμένα
Και πέρναγαν τα χρόνια κι όλο έστεκα μονάχη
Στην σιωπή και την ανάγκη – πάλι στέκεις μακριά μου
Δεν φταις εσύ μα εγώ που πρώτη σκούπισα
Και έκρυψα καλά τα δάκρια μου, στην υγεία μου
Πρώτη κοίμισα εγώ την κάθε μου ημέρα
Εκείνη που γέννησε αντίλογο και πάθος
Ήταν λάθος να πνιγώ μέσα στης λησμονιάς το χάος
Άνθρωποι απάνθρωποι κορμιά περιπλανώμενα
Κι όλα τα παρελκόμενα ζητώ μία ανάσα
Και τελείωσε η καβάτζα όπου φύλαγα στην τσέπη
με νέφτι θα διαλύσω κάθε πίκρας μου την σκέψη
στον αγώνα για την πέψη κάθε αχώνευτης ιδέας
αποξένωση μας στέρησε το φως της κάθε μέρας
και πάλι αντικρίζω όλα όσα με πληγώνουν
δεν αντέχω στην σιωπή όλων εκείνων που με ζώνουν
με αισθήματα και ρήματα φωνής που ενεργεί
παλεύω να ξεφύγω απ την σιωπή που μου στερεί
την έκφραση στων σκέψεων που έχω και βιώνω
ανταμώνω κάθε όνειρο νιώθω και πεισμώνω
δώσε μου το χέρι την σιωπή μου θα φιμώσω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
