| |
Κρύβω στα μέσα μου ενα κουμπί. Και μυστικό το κρατώ. Μικρό και κόκκινο σα γιορτή. Στα σωθικά μου το φυλώ.
Κι είναι πολύ ιδιαίτερο. Πολύ εκκεντρικό. Σα να'τανε ανώτερο απ'την ψυχή κι απ'το μυαλό
Σχεδόν απαρατήρητο σαν είμαι μόνος. Σχεδόν ανέφελα τυφλό. Μα ξέρει τι πάει να πεί πόνος, και της καρδιάς το ουρλιαχτό.
Κρατά σφιγμένους πνεύμονες και στο λαιμό ενα κόμπο. Και με γεμίζει δαίμονες με το δικό του τρόπο.
Δυο μάτια βλέπει κι αλυχτά, σαν το σκυλί του δρόμου. ΚΙ όλο τα πόδια μου λυγά, και καίει το μυαλό μου.
Αμα σε δουν τα μάτια μου, μόνο του αυτό πατιέται. Σκορπίζουν τα κομμάτια μου, κι αυτό στο χάος πλανιέται
Μικρό κουμπάκι ασήμαντο, με ξέρεις δεν ξεφεύγω. Και μου χτυπάς το σήμαντρο, του έρωτα το έργο.
Ρίχνεις το δηλητήριο, στις φλέβες να κυλάει. Με ρίχνεις σε μαρτύριο, κι αυτό δεν με ξεχνάει.
Τα βήματα της στα σκαλιά, που τα περνά με χάρη, κόβουν αμέσως τη λαλιά, και το μυαλό έχουν πάρει.
Δώσμου ελεύθερο ουρανό, μη με πετάς στα μαύρα. Το κλίκ της μοιάζει φοβερό, και έχει πύρινη αύρα.
Κουμπί μου κόκκινο μικρό, που την καρδιά προστάζεις... όταν πατιέσαι είναι κακό, γιατί μ'αγάπη μοιάζεις
Μια αγάπη φλόγα δυνατή, σαν άστρο που όλο πέφτεις.. προστάζεις σώμα και ψυχή, και χάνεσαι σαν κλέφτης.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
