| |
Ασκληπιείον,
Μεγαλόπρεπη οδός με κίονες εκατέρωθεν
-χαριτωμένοι ιωνικοί και κάποιοι της Κορίνθου-
οδηγούν μπροστά στην βιβλιοθήκη.
Σειρά μπροστά της στέκονται ως σήμερα σαν στοιχισμένες
οι ενεπίγραφες πέτρες της ευγνωμοσύνης
όλες με ονόματα ελληνικά
Και πίσω της λιάζεται το θέατρο αναπολώντας
Ημέρες υποκριτικής, νύχτες υποκρισίας….
Σιγή. Μονάχα το νερό ακούς να κελαρύζει
Απ’ την πηγή που τρέχει ακόμη ύδωρ ιαματικό
Και έμπροσθεν της η πύλη που οδηγεί στο δώμα των ονείρων
Με θολωτή την οροφή, άθικτη στους αιώνες
Πόσοι και πόσοι πέρασαν από εδώ οδηγημένοι απ’ τη φήμη της αθανασίας
Που υποσχόταν ο θεός!
πόσοι είδαν το ενύπνιον όραμα που τους φανέρωνε την γιατρειά τους!
-Ανέκαθεν ο πόνος ήτανε βλέπεις το ίδιο ανυπόφορος
Όσοι αιώνες, όσα χρόνια κι αν περάσαν
Κι ανέκαθεν ζητούμενο η απώθησή του-
.
Κανείς δεν πέθανε ποτέ σε τούτο το ιερό
Κανείς – οι φήμες λένε- δεν έφυγε αθεράπευτος
Είχε στηθεί καλά η μηχανή των ψευδαισθήσεων
Κι έφευγες έχοντας ακούσει το θεό να σου μιλά
Ο ίδιος αυτοπροσώπως
Με τ’ όνομά σου το μικρό φωνάζοντάς σε
Δημιουργώντας ένα κλίμα επαφής ,κλίμα οικειότητας σχεδόν
Του θείου με το ανθρώπινο
Κι ας υπήρχαν από τότε οι υποψίες
Πως πίσω απ’ τις θεϊκές φωνές
Πίσω απ’ τα οράματα τα δήθεν θεϊκά
βρίσκονταν όλοι εκείνοι
Που κερδίζουν ανέκαθεν κι απανταχού
απ’ το κίβδηλο εμπόριο της ελπίδας…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
