stixoi.info: νεκρό άγημα

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132737 Τραγούδια, 271227 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

νεκρό άγημα

Μετρώ χαράζοντας με γραμμούλες την μνήμη…
τους πλανήτες που αιωρούνται στην ψυχή …
πόσες επιθυμίες…
πόσες κατά-στροφές…
ορδές περάσατε απ’ τον κόσμο μου…
φορώντας μπότες σαν κατακτητές…
ή με γυμνές πατούσες περιπατητές…
από τους μεν πρώτους…
δεν υπήρχε αυτό-σκοπός λεηλασίας…
εξ’ άλλου τι να υφαρπάξεις…
το συν-αίσθημα…
την άυλη δομή…
την ιδεολογία μιας ακρότητας…
πώς να τα συγ-κρατήσεις…
ότι δεν τα αντέχεις…
τυφώνες…
μονάχα να διαλύσετε…
γκρεμίζοντας ότι θα επιθυμούσατε…
πώς να στραγγαλίσεις την αύρα…
διάσπαρτα θωρώ στα μονοπάτια μου…
τα ομοιώματα της θλίψης…
το νεκρό άγημα της δόλιας σκέψης…
τα κίβδηλα ευρήματα…
για να μην ξεχνώ…
τους εισβολείς της ζωής…
κι από τους περιπατητές…
την τρυφερή σύμπλευση…
τα κοινά οράματα…
τον πρόλογο των όρκων…
που χαρίστηκαν σαν λευκά περιστέρια…
μονάχα πίστεψαν…
στην άνοιξη και στα καλοκαίρια…
στις Ανατολής τα χρώματα…
η ύλη δεν άντεξε τους χειμώνες…
η όραση φοβήθηκε την συννεφιά….
παρακαταθήκη σε ότι σας χαρίστηκε…
αποχωρήσατε από φόβο…
ακυρώνοντας όρκους…
ζείτε και ζω…
το αλισβερίσι των συναλλαγών…
όταν έλαμπε ο ήλιος…
στην μπονάτσα της θάλασσας…
αυτά ενθυμούμε…
και την αποχώρηση…
στην δικλίδα της σιγουριάς…
αφορίζοντας το ρίσκο…
κατ-αργώντας την υπομονή…
για την επόμενη ξαστεριά…

Προσκυνήσατε τον έρωτα…
απολύσατε τις ηδονές…
γευτήκατε τους οργασμούς…
καταρρεύσατε στο Μεγαλείο του…
η πίστη αδύναμη…
η υφαρπαγή ακόρεστη…
σκόρπισαν οι πλανήτες…
περπατώ στο σύμπαν γυμνός…
στο σώμα ανάγλυφες οι υπο-γραφές σας…
ανιχνεύοντας το ποιο μικρό αστέρι…
ν’ απορρέει το μείζων φως…
αγκαλιάζοντας την δομή του…
την σύνεση και την δύναμη…
χωρίς να μετα-μορφωθεί…
σε μαύρο κομήτη…
βουτώντας από δειλία…
στο άγνωστο κενό…

Τόσο απλά…
τόσο έντονα…
τόσο αληθινά…
δίχως παραπομπές…
δίχως μεταβλητές…
δίχως μεταναστέψεις…
στον παγωμένο βορρά…
«καρφωμένοι» σ’ ένα λιμάνι…
παίζοντας σαν παιδιά…
στο ελάχιστο…
στο μέγιστο…
στο σπάνιο…
ο λόγος που ακόμη…
εξερευνώ…
το σύμπαν…
τον ξεχασμένο γαλαξία…
ορφανός καρτερεί …
στην άβυσσο του πουθενά…
το πείσμα από την πτήση…
την αναμονή στο ταξίδι…
της ψυχής μου…
που δεν σταματά…
φτερουγίζει στο άγνωστο…
για τον παράδεισο…
που δεν εγκλωβίζεται…
σε άθλια στεγανά…

Τόσο απλά…

Στέλιος Κ.


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 2 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Συναισθήματα - Εικόνες Ομάδα Ελεύθερος στίχος - Ποίηση

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Οταν πλησιάσεις πρόσεξε σε παρακαλώ μην σκοτεινιάσεις την ψυχή μου,αλλιώς φύγε αθόρυβα όπως ήλθες...

Σουλσ 07-08-2012 @ 21:17	!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! τόσο απλά............
Odys seus 07-08-2012 @ 22:47	Η μοναχική πορεία προς την εξερεύνηση... Ανοδική στη δίψα της ύπαρξης... Απλά, ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟ!!!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο