| |
Της γης το άρωμα σου χάρισε ευοίωνο λουλούδι να στεφτείς…
Και σε τυλίγουν σε τα δρόσινα χαλίμια των μουσών μ’ αγάπη
Τα ζώντα των ψυχών σου φύλαξε σε τόπο φωτεινό να
ερωτοτροπούν αγάλια την πνοή τους.
Βίους παράλληλους…
Των πράων προσευχών τα κάλλη συμβουλεύτηκε της καρδιάς του
τις οσμές!
Και όσφρησε αισθήσεις για να σου δωρίσει την αυγή του και την
δύση του…
Κι’ ανάσανες…
Σα τα φτερά τα μαγευτά να σε πετούσαν και σ' ουρανού πελάγη τα
υφαντά σου πια προσγείωσες.
‘Ήταν η αρχή σου που βασίλευε σαν τριαντάφυλλο σε κήπο
κρεμαστό και φρεσκοπότιστο…
και η ζωή αγάπησε το ρόδο της σα μάνα, γαληνεύοντας.
Η δημιουργία ερωτεύθηκε!!!
Τώρα ο χρόνος έχει πια ελευθερωθεί σπάζοντας τα δεσμά της ύλης.
«Σ’ αυτήν την υλική ζωή ο χρόνος κυλάει συνεχόμενα προς το μηδέν.
Γιατί να μην υπάρξουμε και εμείς ταξιδιώτες της αιώνιας αγάπης;»
Θωμάς Σταυριανίδης
[I][/I][I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
