| |
Τετοιες στιγμες που η ψυχη μου κλαιει,
ενας πετρινος τοιχος ορθωνεται εμπρος μου.
Θελω τοσο πολυ,
ομως φοβαμαι να σου πω ποσο σε εχω αναγκη.
Φοβαμαι μη με λυπηθεις, μη νοιωσεις οικτο.
Γιατι ο οικτος θα ειναι η χειροτερη τιμωρια μου.
Κι ομως αψηφω τον κινδυνο
και ο τοιχος χανεται αλλα μονο στη φαντασια μου.
Τουτες τις στιγμες
δεν ειμαι δυνατος, γι'αυτο η ψυχη μου κλαιει.
Ονειρευομαι ενα χαδι σου, ενα αγγιγμα σου ομως ακομα κλαιω,
δεν ειναι ζωντανο.
Ονειρευομαι τα λουλουδια που μου χαρισες άθελά σου απλοχερα,
και ξερεις,
ξερεις προσπαθω να τα κρατησω ακομα ανθισμενα
ποτίζοντάς τα με τα δάκρυά μου.
Σε εχω αναγκη μα ειναι ματαιο ακομα και να το ψελισω.
Κλαιω μα ειναι ματαιο να προσπαθησω.
Αλλωστε οποιος τρεφει αυταπατες προσγειωνεται αποτομα.
Ναι, ο τοιχος, πετρινος, στεκει ακομα εμπρος μου!
Και ο τελευταιος στιχος, δεν ειναι πια δικος μου,
αφου τον εγραψες Εσυ...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
