| |
θυμάσαι τότε που ήτανε
οι μέρες σου σα δώρα;
Χαρούμενα ξετύλιγες
την κάθε τους την ώρα..
θυμάσαι που απορούσανε
τα μάτια κι η καρδιά σου
και πώς μαζί σκιρτούσανε
το γέλιο κι χαρά σου ;
Τότε που δεν ενίκαγε
το άγνωστο η συνήθεια
και η ζωή, σου έλεγε
όμορφα παραμύθια
θυμάσαι που όλα ήτανε
πανέμορφα κι αθώα;
Τί έγινε και άλλαξες
το χτες σου με το τώρα;
Μεγάλωσες κι αντάλλαξες
τ’ αθώο σου το βλέμμα
το γέλιο σου το παιδικό
με ένα νόθο ψέμα
Φοβήθηκες τους φόβους σου
τους γύρισες τη πλάτη
κι αδύναμοι οι ώμοι σου
προδώσαν την αγάπη
και γίνανε οι χτύποι σου
λυπητερές καμπάνες
εκεί π’ άλλοτε παίζανε
παιδιά μες τις αλάνες…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
