Τα δυο μου χερια σε πασπατευουν...
και παντα το ΄να , ψαχνει την πονηρη μερια σου να πλανεψει
προσφεροντας ποθο
την στιγμη που τ'αλλο αθωα συμφωνει με σενα
γαληνευοντας τις σκεψεις σου
θα μαστε μαζι και μετα την αλλαγη των κοσμων
γι αυτο το σωμα σου ειναι το φυλαχτο μου
στις πεθυμιες του αγεννητου χρονου μας
Στην σιωπη γιορταζουμε τις αληθειες μας , σαν μας ξανατοποθει τα χερια
Η Αναρχια του κοσμου των νεκρων μας περιμενει , επιτελους ισοι μου λες
γι' αυτο κυλιομαστε στα χορταρια , ισοι μεταξυ ισων
πριν τα ποτισουμε , αερινοι οδοιποροι του κοσμου μας
εισπνεοντας κλανιες αξιων σε καθε φρεσκο ταφο...
