| Της κιτριάς η κόρη
Της κιτριάς η κόρη, προσμένει το αγόρι,
γυμνή αποκαμωμένη, μονάχη αργοπεθαίνει.
Η λάμια αναγαλλιάζει, την τύχη της λογιάζει,
τον νιο θα της τον πάρει, πριν έβγει το φεγγάρι.
Μικρό το παραμύθι, μα η κακιά η νύφη ,
θα βρει το μάστορα της, θε να ‘ρθει κι η σειρά της.
Το πόνο να γνωρίσει, την ζήση ν’ αντικρίσει
κατάματα… Η αλήθεια ανθεί στα παραμύθια.
|
![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | | Στατιστικά στοιχεία | | ![](skin/images/spacer.gif) | | Σχόλια: 4 Στα αγαπημένα: 0
| | ![](skin/images/spacer.gif) | | | | ![](skin/images/spacer.gif) |
|