| |
Θα'ταν θαρρώ η μοναξιά και τα πολλά τσιγάρα, αυτή που μας κυνήγησε, η μαύρη η κατάρα.
Όλοι μεσ'το χρυσό κλουβί, χρήματα να μετράνε, και στάλες απ'το αίμα τους ποτάμι να κυλάνε.
Με νύχια και με δάχτυλα, με χέρια μα και πόδια, να σκίζουνε τις σάρκες τους και να τις τρών τα όρνια.
Χαμένα να'ν τα όνειρα, κλειστοί κι όλοι οι δρόμοι, κι "ελευθερία" σαν σκεφτείς, να'ρχονται οι αστυνόμοι.
Χάθηκαν οι ελπίδες τους, και δίχως να γνωρίζουν, χαμογελούν κι ευχαριστούν αυτούς που τους ξεσκίζουν.
Κόρακοι μαύροι κι άραχνοι, με μάχαιρες δικές τους, ρίχνουν για δόλωμα φλουριά, θερίζουν τις ψυχές τους.
Mέσα στα γκριζωπά κουτιά, με την TV θεό τους, τάφοι που χάσκουν ανοιχτοί και τρώνε το μυαλό τους.
Μήτρα πραγματικότητας, παχύ ζελέ με χρώμα. Που ζει από τα τέρατα και σε πετά στο χώμα.
Κι αν κολυμπήσεις γρήγορα, το νόημα κανένα. Πάντα στην ίδια φυλακή, γυρνάς στο ίδιο ψέμμα.
Μέρες περνούν και φεύγουνε, μα μεσ'το νού σκοτάδι. Μια νύχτα αφέγγαρη φριχτή κι ενα μυαλό ρημάδι.
Ηλεκτρικό το τσίρκο μας, το θέαμα δεν τελειώνει. Και κλόουν αγέλαστοι χλωμοί, σε κόβουν με πριόνι.
Στα δυο χωρίζεσαι μεμιάς, στα δυο ψυχή και σώμα. Μπαίνει η ψυχή μεσ'το κλουβί κι η σάρκα σκλάβα ακόμα.
Κυρά μου δίκαιη του νερού, του Δάντη αγάπη Γκέμμα, πλύνε το από πάνω μας το άδικο το αίμα.
Που χύσαν νέοι και παιδιά, άντρες γυναίκες κόρες, και στάλαζε το πορφυρό, ποτάμι με τις ώρες.
Που λευτεριά ονειρεύονταν, και πράσινα λιβάδια... μα μέσ'τα σίδερα βαριά, έμειναν σκεύη άδεια.
Ψυχή που ζήταε ζεστασιά, μα μεσ'τον πάγο εχώθη. Κι έρμαιο ακολούθησε, το σώμα στο κατόπι.
Γι αγάπη ψιθυρίζανε, μέσα στο μαύρο βάλτο. Όμως κι αυτή μεσ'τα σκατά, έγινε ζάρι σκάρτο.
Όπου βρεθείς κι όπου σταθείς, με το θεριό τα βάζεις, μα είναι στοίχημα άτιμο, χάνεις οτι κι αν τάζεις.
Τρύπες παντού και πάντοτε, όπου και αν πατήσεις. Μέσα θα πέσεις μονομιάς κι έλεος θα ζητήσεις.
Μα τούτος ο ψευτόκοσμος ποτέ του δεν λυπάται. Μόνο το βλέμμα του παιδιού. Μόνο αυτό φοβάται.
Υπερασπίσου το παιδί, που έλεγε κι ο Παύλος. Γιατί αν μεγάλωσες πολύ, ο κύκλος θα είναι φαύλος.
Αγάπη, δάκρυ ενός παιδιού, κι ενός παιδιού τ'αστέρια, θα είναι η μόνη λύτρωση, καθάρια αν έχεις χέρια.
Μέτρα τ'αστέρια αποβραδίς, κι ύστερα ονόμασέ τα. Κι αν θέλεις κάνε μια ευχή, και ως το φως τους πέτα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
