| |
Τα λυπημένα όνειρα
την είχανε τυλίξει
όπως τυλίγει η καταχνιά
του ήλιου τις αχτίδες
κι ήταν οι μέρες παγερές
θαρρείς μαρμαρωμένες
με σκουριασμένο απ’ τα παλιά
καρφί σε κάποιο τοίχο’
σε κάδρο κρεμασμένες.
Το μόνο που της έλειπε
από όλα τ’ άλλα που ‘χε
ήταν του γέλιου η ζεστασιά
τ’ ανέμου η ελπίδα
να ‘ρθει να διώξει το αχνό
περίγραμμα της θλίψης
και να γενούν τα όνειρα
κατ’ όπως τους αξίζει’
ορίζοντες του έρωτα
σε λαβωμένο δρόμο
που δοκιμάζονται οι ψυχές
κι οι τύχες των ανθρώπων.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
