| |
Τις νύχτες μου λείπεις πάντα περισσότερο.
Μοιραία συσχετισμένες οι ώρες που κυλούν μετά
το λυκόφως με τη γλυκιά μυρωδιά του καπνού.
Ισοπεδώνεται το τώρα στη θύελλα από
θύμησες αισθήσεων: η ανδαλουσιανή μελωδία
μιας ξεκούρδιστης κιθάρας, η υγρασία της πάχνης
την αυγή σε δέρμα ακάλυπτο, δυο ψίθυροι
αναπνοών κομμένων, πιασμένων σε συγχορδίες
νεότητας κι αλκοόλης.
Κι όλα μπαίνουν στη θέση τους, σα να ‘ταν έτσι
από καιρό προορισμένα. Προορισμένα να κλίνουν -πάντα
αριστερά-, μα και να στέκουν στέρεα σε θεμέλια
ιδεών δοκιμασμένων στο χρόνο.
Έχασα τον ήλιο από σύμμαχο,
Τα δειλινά σημαίνουν την αρχή της στέρησης,
Τα βράδια ονειροπολώ σε σύμπαντα παράλληλα
αστέρια που κινούνται σε τροχιές παράδοξες,
Κι αυτό γιατί τις νύχτες, μου λείπεις πάντα περισσότερο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
