| |
Η θάλασσα γκριζαρισμένη και μουντή
Και το πλοίο μας τυλιγμένο μες στην οδύνη
Ένας ναύτης έπεσε απ’ την υγρή την κουπαστή
Κι ούτε ένα ίχνος του δεν έχει απομείνει.
Ήταν ο Μοχάμεντ απ’ το αφρικανικό Αλγέρι
Ο καρδιακός μου, εδώ και πολλά χρόνια, φίλος
Δακρυσμένο τώρα πια και παγωμένο το αγέρι
Κι ο ουρανός μπλάβος, βαρύς κι οργίλος.
Θυμάμαι τότε στο Σάο Πάολο στη Μπραζίλια
Που σε ένα μπαρ με είχε σώσει από έναν τρελό
Αφού με μια μπουνιά του έσπασε τα χείλια
Και το μισό φεγγάρι μες στα αίματα θολό.
Μα κι όταν το πλοίο μας μες στο Port Vila
Έπεσε άξαφνα σε μια λυσσασμένη καταιγίδα
Σαν αγρίμι πάλευε με τους κάβους για να δέσει
Τέτοιο ναύτη ποτέ μα ποτέ άλλοτε δεν είδα.
Τώρα ο Μοχάμεντ βρίσκεται στον ουρανό
Με γαρίφαλα λευκά και κόκκινα στολισμένος
Το μαντολίνο του μόνο, σκυθρωπό και σιωπηλό
Κι εγώ κλαίω τον καλό μου φίλο απελπισμένος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
