| |
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν έναν παγκάκι κάπου στα αριστερά του Λευκού Πύργου.
-συγκεκριμένα το τρίτο-
ήταν πολύ μοναχικό κι έτσι αποφάσισε να κάνει παρέα στους ανθρώπους. Συνάντησε τη Μαρία,
το Γιώργο, τη Δέσποινα,την Στέλλα, τον Χρήστο , τη Σέβη, τη Μόνικα και άκουγε, άκουγε με όλη του την
ψυχή τη σιωπή τους.
Μια σιωπή λουσμένη από φεγγάρι και μοναξιά.Ρώτησε τη μαμά του γιατί τα παγκάκια δε μιλάνε κι
εκέινη του απάντησε.
Γιατί δεν είναι σαν τους ανθρώπους δεν έχουν καρδιά!!!Από εκέινη τη μέρα άρχισε η δυστυχία του.Ήθελε πάρα πολύ
να μοιάσει στους ανθρώπους , όμως δεν γινόταν κάτι.Συνάντησε τρυφερούς, σκληρούς , απότομους,αλλά και ονειροπόλους
αιώνια μωρά, αρνίοταν πεισματικά να παραδώσουν σκυτάλη στο χρόνο.
Κάποια βραδιά ,για να είμαστεακριβής την τελευταία μέρα του Αυγούστου ανάμεσα στο σημείο που η νύχτα διαδέχεται
τη μέρα αναφώνησε.
ΘΕΛΩ ΚΙ ΕΓΩ ΝΑ ΕΧΩ ΚΑΡΔΙΑ!!!!
η καλή νεραίδα άκουσε το κλάμα του και έτρεξε να το βοηθήσει..Έτσι χάραξε με αόρατη γραφή επάνω του μια καρδιά!
ήταν τόσο χαρούμενο το παγκάκι που άρχισε να ουρλιάζει και να πηδάει από εδώ και από εκει λες και κέρδισε τον πρώτο αριθμό
του τζοκερ...ΞΑΦΝΙΚΑ όμως η αμφιβολία το γονάτισε και με τρόμο στα μάτια ρώτησε την καλή νεραίδα..
ΜΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΚΟΥΩ ΝΑ ΧΤΥΠΑΕΙ η καλή νεραιδα σιγοψιθύρισε..
ΑΚΟΥ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
