| |
Πίσω απ'τ'αστέρια είν' η δικιά μας η αυλή. Κατεβήκαμε γελώντας με χορδές και με ταμπούρλα.
Έλα και κάνε μου λιγάκι συντροφιά. Ελα με την κιθάρα σου, και αναμνήσεις πούλα.
Ξεπαγιάσαμε στη ζέστη της φωτιάς. Και τ'οξυγόνο μας το ρούφηξε ο κόσμος της ερήμου.
Αυτοί που χάθηκαν στο έλεος της νυχτιάς, τους πήρα την ψυχή τους και την έκανα δική μου.
Κι ενα βράδυ με ολόγιομο φεγγάρι, μαγεμένο και γλυκό στη άκρη του γκρεμού φωτίζει
Έκσταση μαύρη κι ασημένια μυστική, το βαθύτερο πηγάδι με κραυγές μου το γεμίζει
Δείξε μου το δρόμο σου, δείξε μου τη θωριά σου. Μην παριστάνεις τον αθώο και μικρό
Τα ύστερα του κόσμου τα μυρίζω στο άρωμά σου, και είναι ζήτημα του χρόνου για να γίνει το κακό
Μα θα'μαι εκεί. Σαν εμπρηστής. Σα παραμύθιασμα της φλόγας που με καίει στα σωθικά
Και ποτέ μου μα ποτέ δεν πρόκειται να ησυχάσω. Αν δεν τα κάψει όλα τα μέσα μου, η μαύρη η φωτιά.
Κατάστρεψέ με σκότωσέ με με δυο λόγια ηλεκτρικά, την καρδιά μου να χτυπήσουνε σαν ασημένια σφαίρα
Ρούφα τη ζωη μου από το ποτήρι του ποτού, και μη νοιάζεσαι καινούρια τώρα θ'ανατείλλει μέρα.
Mάνα και πουτάνα της οργής. Ξεφτιλισμένη πόρνη μέσα στα σοκάκια της Αθήνας
Ξυνό είναι το γάλα που βυζαίνεις τα παιδιά σου, τα σκοτώνεις στο βωμό μιας ένοχης ρουτίνας.
Τραγούδα μου δυο τρείς από του τραγουδιού στροφές, η μουσική σου η φριχτή να καβαλήσει το μυαλό μου
Να είμαι έτοιμος σα διεστραμμένος σαδιστής. Γιατί όπου να'ναι φτάνουμε στο τέλος του διαδρόμου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
