| |
Στης άγουρης μέρας την πόρτα
δυο μάτια μπροστά ξαγρυπνούν
να δουν πριν χαράξει μια στάλα
κι ύστερα πάλι κρυφά να χαθούν.
Δεν κύλησε μπρος τους το δάκρυ,
στην πέτρα να σβήσει κυλά.
Μα σε τούτη τη γη που δε σβήνει
η πέτρα σα σπόγγος ρουφά.
Μην αφήσει στο φως που ζυγώνει
τον υγρό και θαμπό θησαυρό
γιατί η μέρα ληστεύει και παίρνει
κάθε δέρμα που φέρνει σταυρό.
Μόνο η νύχτα τα μάτια υγραίνει
σαν τη σκέψη που καρτέρι φυλά
να γλιστρήσει ξανά το φεγγάρι
κι ο δρόσος να γενεί λησμονιά.
Τα λουλούδια τη νύχτα θα κλείσουν,
θα κρατούν σφιχτά το βαρύ μυστικό
μη φανεί η αυγή σαν το δρόσο
που στη σκέψη κρατά το σφυγμό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
