| |
Με βιος , γιοματη
αναμνηση,
μπαροκ,
σαν απο χρονια,
σαν απο ΄κεινες
τις γλυκιες
που κρεμονται
κορδονια,
χαριζουνε οι μαηδες
αυτης της υδρογειου,
και τρεμει μεχρις και το φως,
το λιγο, του υπογειου.
Μπρος γονατιζει η ψυχη
εις τη μεγαλοσυνη
ωσαν αερινη ιαχη
σαν αγια καλοσυνη,
μικρες ανεγγιχτες στιγμες
αγγιγματα ρομφαιας
σαν γελια απ΄το παρελθον
σαν χαχανα παρεας,
Σαν να γιναν οι ερωτες
πελωριοι αδηφαγοι,
κι ανθρωποι μεταλλαξαν
και γιναν λωτοφαγοι.
Ουρλιαζει η τελειοτητα
εμπρος στην οικουμενη
κι οση χαμενη αυροτητα
κοιματαν πεθαμενη,
ευθυς ορθωνεται γλυκα
ζωμος σαν απο τηλιο,
σαν καραβακια παιδικα
που πλεουν προς τον ηλιο.
Κι οσο κρατουν οι ωρες τους
κι οσο σμιγουν τα χερια,
χλωμες καρδιες στις χωρες τους
ψαρευουν πεφταστερια.
θανασης Κρουσταλης
[I][/I][I][/I][align=center][/align][align=center][/align][align=center]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
