Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132744 Τραγούδια, 271238 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Ανεργία
 
Εδώ και ένα χρόνο της ανεργίας το σκοτάδι με σκεπάζει
Τώρα νιώθω σαν ένα πεταμένο αποτσίγαρο στο δρόμο
Το φορτίο της ζωής ασήκωτο στον κουρασμένο μου τον ώμο
Κι η βασανισμένη μου η καρδιά πονεί κι αναστενάζει.

Τ’ ανήλικα παιδιά μου στερούνται ακόμα και το ψωμί
Η γυναίκα μου στο κρύο μας σπίτι απελπισμένη και χλωμή
Τα χρέη μάς έχουν κατακλύσει σαν χειμωνιάτικη βροχή
Αχ, κοινωνία, πόσο άδικη στ’ αλήθεια είσαι και ωμή.



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 1
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
heardline
08-09-2012 @ 10:22
Καλημέα φίλατε, δεν ξέρω αν είναι πργματική προσωπική τοποθέτηση, ή ένα ποίημα φαντασίας. Όπως και να 'χει δεν βοηθά η απλή παρατήρηση, έχω πρόβλημα τάδε, χρειάζεται άμεση λύση. Η λύση είναι θα βγω στο δρόμο να παλέψω να κάνω ότι βρω να φέρνει μέσα στο σπίτι φαί πρώτιστα και να δίνει λύση στα χρέη. Αν τώρα τα χρέη είναι αδικαιολόγητα (κανένα σπίτι 400μ2) και δάνειο 1400 Ευρώ το μήνα, δύσκολη η λύση. Αν είναι μικρά χρέη τότε θα λυθεί το πρόβλημα. Γενικά είχαμε ξεχάσει την παροιμία: δεν απλώνω τα πόδια έξω από το στρώμα που ξαπλώνω, τότε όλα θα είναι μη αναστρέψημα.....


Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο