| |
[font=Georgia][color=black]
Χάθηκες πάλι στων ονείρων σου τη δίνη
ψάχνοντας ίχνη από χαμένους παραδείσους
μαύρο μαντίλι έχεις δέσει στο κεφάλι
κάνεις βουτιά μέσα στη τρύπα της αβύσσου
Ψάχνεις τις μνήμες που ο χρόνος δεν τις σβήνει
αυτές που διάβαζες σε χάρτες και βιβλία
κι άλλες που στόματα αόρατα σου είπαν
για τόσους κόσμους που το φως τους ξεμακραίνει
Είσαι παιδί ενός θεού που δεν θυμάσαι
μια ψυχή κομμένη απ΄ τη πηγή της
μια ανάσα εξορισμένη απ' το κορμί της
μα εσύ δεν ήθελες ποτέ σου να κοιμάσαι
Κρέμεσαι τώρα απ' την άκρη του ονείρου
μες τα παράλληλα κοιτάς τα σύμπαντά σου
κι αυτή η ρίζα της ζωής μες την καρδιά σου
κάνει το είναι σου να μοιάζει του απείρου
Του νέου κόσμου είσαι παιδί αστροφτιαγμένο
κι όσο οι άψυχοι γυρεύουν να στο κρύψουν
μες στο σκοτάδι που απλώνουν να σε σβήσουν
τόσο στα μάτια τους θα καις πυρακτωμένο
Τώρα που έπεσαν σχεδόν όλες οι μάσκες
άλλη μια κόλαση πόλεμου θα αρχίσει
η τελευταία πριν το φως ξανά γυρίσει
να θάψει τους νεκρούς από τις μάχες
Είσαι το χθες το αύριο το τώρα
και μην φοβάσαι που κόσμος τελειώνει
όπως τον ήξερες θα πάψει να υπάρχει
κι αυτός ο νέος να τον χτίσεις περιμένει
[/color][/font]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
