| |
Πρέπει να προσέχεις όταν ανοίγεις τα συρτάρια
μπορεί να απλώσεις το χέρι και να ακουμπήσεις τις αναμνήσεις
και ξέρεις,
οι αναμνήσεις έχουν λέξεις που ξέχασες και πονάνε
έχουν φωτογραφίες ασπρόμαυρες και γράμματα κιτρινισμένα
κοχύλια σπασμένα και αρώματα σφραγισμένα
Θα κλάψεις ίσως
κι ίσως γελάσεις
τόσο μεγάλο το κάδρο της ζωής θα πείς
και πως να χωρέσω μέσα σε λίγα καρδιοχτύπια
τους άπειρους παλμούς των στιγμών
Όταν θα βγάλεις τη φωτογραφία του πατέρα
ή κάποιας Μαρίας
ίσως αστράψουν τα βλέμματα
τόσο που θα αρνηθείς ότι δρασκέλισε το κορμί σου ο χρόνος
Κι έτσι θα τρέξεις να ανοίξεις την πόρτα την παλιά
για να μπουν μέσα τα χαμόγελα που χάθηκαν ένα Σεπτέμβρη
η τα δάκρυα που λίμνασαν σε ένα κατώφλι στην Πατησίων.
Μα πρόσεξε
Όλα πια έχουν ειπωθεί
Κι είναι τόσα πολλά που το μόνο που έμεινε είναι το χρέος σου στη ζωή
Στη ζωή που δραπετεύει
μέσα από τα ποιήματα του γυμνασίου
Χτυπάει το τηλέφωνο
και δε θέλω να το σηκώσω
Τα πρόσωπα των φωτογραφιών με ράγισαν
και αυτά τα τα βλέμματα που γατζώνονται στο χρόνο
τόσο άυλα
τόσο πραγματικά
θέλουν πάντα να ζουν μέσα στο Απραγματοποίητο
Όλοι πρέπει να κοιμηθούμε μια βραδιά μέσα σ ένα συρτάρι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
