| |
ΓΕΜΙΣΕ ΦΟΒΟΥΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ
Ο ήλιος που παιδί κοιτούσα μεσ’ στα μάτια
Έμοιαζε κι αυτός παιδί που μου γελά
Και τ’ άστρα της νυχτιάς ολόχρυσα καράτια
Μέθαγαν το νου με όνειρα τρελά.
Θαμμένα είναι πια τα όνειρα στις στάχτες
Μαύρισαν καπνοί το μπλε του ουρανού.
Στις άκρες των ματιών κυλάνε καταρράχτες
Μαύροι λογισμοί πλακώνουν πια το νου.
Τώρα κρατάω χαμηλό
Το βλέμμα μου στο χώμα
Γέμισε φόβους το μυαλό
Κι αρρώστησε το σώμα.
Χίλια αγκάθια τα γιατί
Που μπήγονται βαθιά μου
Κι άδικα ψάχνουν το παιδί
Που ζούσε στη καρδιά μου.
Στον ήλιο το πρωί τη πρώτη καλημέρα,
Ξένοιαστο παιδί, ξυπνούσα για να πω
Τραγούδια και φιλιά να στείλω στον αγέρα
Όμορφη ζωή να λένε σ’ αγαπώ.
Μεγάλωσα ζωή και γέλιο σου δεν είδα
Πίσω η ηχώ μου στέλνει στεναγμούς.
Στοιχειώσαν τα φιλιά και μεσ’ στη καταιγίδα
Πέφτουνε στη γη φωτιά στους κεραυνούς.
Τώρα σωπαίνω δε μιλώ
Κρατώ κλειστό το στόμα
Γέμισε φόβους το μυαλό
Κι αρρώστησε το σώμα.
Χίλια αγκάθια τα γιατί
Που μπήγονται βαθιά μου
Κι άδικα ψάχνουν το παιδί
Που ζούσε στη καρδιά μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
