Μ' ένα παράπονο και φόβο
φυσάω τον καπνό.
Όλοι τριγύρω βρίσκονται.
Μα νιώθω σα ν' απέχουνε
μακριά πολύ από δω.
Τους βλέπω όλους να τρέχουνε
με στάσιμο το βήμα.
Τους βλέπω να προτρέχουνε
να χτίσουν εαυτούς.
Να πέσουν σε γκρεμούς
για να γελάσουν.
Νομίζουν πως τη μοίρα τους
την έχουνε στο χέρι.
Δεν ξέρουν όμως φαίνεται
πως κόβει σα μαχαίρι.
Πες με μικρό ή αφελή
μα θρέφω τις πληγές μου.
Και λίγη αλμύρα τις κερνώ
να είναι ολοδικές μου.
Για δε γιατρεύονται ποτέ
του εγωισμού τα λάθη
και πάνε και ξεμένουνε
μες της καρδιάς τα βάθη.
