| |
Στην αγκαλιά μου μια φορά, πάνε πια τόσα χρόνια
ήρθε άξαφνα και φώλιασε κάποια μικρή ηλιαχτίδα
και μιλημένο το' χαμε εκεί να μείνει αιώνια
ταχιά, όμως, χάθηκε μακρυά και δεν την ξαναείδα.
Αναρωτιέμαι το γιατί, πλάντάζω και πονάω
τις νύχτες μόνος τριγυρνώ μέσα στους άδειους δρόμους
λόγο δεν έχω πια να ζω, μα κι ούτε αναζητάω
φόρτωμα νιώθω τη ζωή σε κουρασμένους ώμους.
Ας ήταν Θε μου να φανεί το φως που με οδηγούσε
πάλι να 'ρθει για μια στιγμή να με γλυκοφιλήσει
στη ραγισμένη μου καρδιά μακάρι να σκορπούσε
τη ζεστασιά που μου 'λειψε, που τόσο είχα αγαπήσει.
Πως είναι αλήθεια μπορετό μόνος να περπατάω
σε τούτο το παράξενο ταξίδι που με πάει
κατά πως θέλει κι αν αλλού να φτάσω αποζητάω
η μοίρα χάραξε γραμμή κι εμέ δε με ρωτάει.
Παλιές αγάπες το μυαλό για πάντα το στοιχειώνουν
μοιάζουν με λούλουδο του αγρού που ανθίζει και βλασταίνει
την ομορφιά του την απλή πολλοί την καμαρώνουν
ύστερα γέρνει και λυγά και γρήγορα μαραίνει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
