stixoi.info: κόκκινο..λευκό..ροζε κρασί

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

κόκκινο..λευκό..ροζε κρασί

θα πιώ και θα πώ στην υγειά σου... μακριά σου μοιάζω με κλόουν που χαμογελά...

στέκομαι έξω απ την πόρτα...
Δέσποινα και Σερενάτα...
έτσι είναι το όνομα στο κουδούνι...
τρέμουν τα δάκτυλα μου...
παίρνω μια ανάσα βαθιά..
το πατάω διστακτικά...
κ η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή...
ανοίγει η πόρτα...
σ αντικρύζω...
Θέε μου...
πόσο όμορφη είσαι...
μου χαμογελάς...
πέρασε μέσα μου λές...
σε περίμενα...
το βλέμμα μου έπεσε σε μια φωτογραφία μας..
απο εκεινη την εποχή που είχαμε γιορτή...
σπάς τη σιωπή...
τί να σου προσφέρω...?
ένα ποτήρι κρασί μου απαντάς...
έφτασεεεεε μου λές τραγουδιστά και χαμογελάς...
ετοίμαζεις το ποτό..
μια χνουδωτή μπαλίτσα με ψυχή με πλησιάζει...
κουνάει χαρούμενα την ουρίτσα της..
είναι το μωρό μας..
σκέφτηκα απο μέσα μου...
σε κοιτάζω στα κρυφά...
πόσο μου λειψαν αυτές οι ρομαντικές νύχτες μας..
σκέφτομαι στα αθορυβα..
πέρνω το βλέμμα μου αλλού..
μην καταλάβεις την νοσταλγία στα μάτια μου...
φέρνεις τρία ποτήρια κρασί...
όρίστε μου λές...
σε κοιτάζω με περιέργια...
τα δύο έιχαν κόκκινο κρασί..
το άλλο λευκό...
με κοιτάζεις..
πες μου..
αφού ξέρω πως κάτι σκέφτεσαι...
γιατί το ένα ποτήρι έχει λευκό κρασί...
δεν μιλάς για λίγο...
πέρνεις αγκαλιά τη μικρή σοκολάτα μας..
το λευκό κρασί είναι της μικρής μου λές...
κοίτα την...
δες την πως σου φέρεται...
σε ξέρει..
σε ήξερε πάντα...
τις μιλούσα για σένα τα βράδια που παέυα με τις κραυγές τις απουσίας σου...
είναι σα να σε ξέρει χρόνια...
κι ας μην σε είχε δεί...
κι εκεινες τις νύχτες τις βουβές που αιμοραγούσε η πληγή τις μιλούσα για μας..
είναι σαν ένα αγγελάκι μες τη ζωή μου...
κι ας μην μου μιλούσε ποτέ...
ήταν δίπλα μου..
έπερνε τα δάκρυα μου και κούρνιαζε στην αγκαλιά μου μέχρι να αποκοιμηθώ..
λευκό όπως η ψυχή της...
λευκό όπως η αγάπη της...
και το κόκκινο κρασί...
με ρωτάς...?
μα ακόμα δεν κατάλαβες..?
όχι δεν μπορώ να καταλάβω..
και χαμηλώνω το βλέμμα...
είναι το κόκκινο της αγάπης...
το χρώμα που μου θυμίζει όσες πληγές μου άφησε το αντίο σου...
εκείνο το απόγευμα του καλοκαιριού...
όλες εκείνες τις νύχτες που οι καρδιά μου αιμοραγούσε...
μα δεν ήσουν εδώ να φροντίσεις το τραύμα...
όλες εκείνες τις μέρες που η απουσία σου
έντυνε τις μέρες μου με μάυρο χρώμα...
όλες εκείνες τις ώρες που έψαχνα τρόπο να γιατρέψω τις πληγές...
έτσι είπες και σώπασες...
σιωπή...
για λίγο...
σε κοιτούσα και δεν μπορούσα να συγχωρήσω τον εαυτό μου...
σου έκανα κακό...
μα...
κοίτα πως τα φέρνει η ζωή...
είμαι εδώ...
στο σπίτι που κάποτε χτίζαμε όνειρα για μάς...
κι όλα είναι όπως τα άφησα...
έγιναν όλα όπως τα είχαμε σχεδιάσει μαζί...
η κουρτίνα που μας άρεσε στη θέση της...
το ''στήσιμο'' του σπιτιού μας..
όπως το θέλαμε...
κ η φωτογραφία μας..
ακόμα κι αυτή...
στην ίδια θέση...
όλα τα έκανες όπως τα ονειρευτήκαμε...
κοίτα έιμαι εδώ...
σου άνοιξα πληγές..
μα εσύ μεγαλείο ψυχής...
άνοιξες την πόρτα του σπιτιού..
σα να περίμενες χρόνια να έρθω...
μου πες πέρασε μέσα..
μα εγώ σ είχα αφήσει έξω απ τη ζωή μου..
πόσο μικρός νιώθω...
πόσο λίγος σου είμαι..
σε κοιτάζω..
θέλω να σου μιλήσω..
μα σωπαίνω..
τι να σου πώ άλλωστε...?
συγγνώμη...?
δεν ωφελεί...
δεν γιατρεύει τις πληγές...
δεν γυρνάει τις πράξεις μου πίσω...
δεν σβήνει τα σκληρά λόγια που σου χω πεί...
με κοιτάζεις και σύ...
δεν μιλάς...
μα βλέπω στα μάτια σου δάκρυα...
μην κλαίς μου λές με τρεμάμενη φωνή...
κι απλώνεις το χέρι να μου τα σκουπήσεις...
δεν μαφήνεις...
με παίρνεις αγκαλιά..
μια σφιχτή αγκαλιά...
πόση αγάπη χωράει μέσα της...?
πόση δύναμη θέλει να συγχωρείς..?
πόση αθωότητα κρύβει...?
σε κρατάω στην αγκαλιά μου...
πάω να σου μιλήσω...
μην μιλάς καρδιά μου..
τα λέει όλα η σιωπή..
τα δάκρυα μας..
μην κλαίς καρδιά μου σου ψιθυρίζω δειλά...
είναι δάκρυα χαράς μου απαντάς...
δεν θέλω να σαφήσω απ την αγκαλιά μου..
μα μαφήνεις πρώτος εσύ...
με κοιτάζεις...
παίρνεις το ποτήρι με το λευκό κρασί..
μου δίνεις το κόκκινο..
μου ζητάς να φέρω ένα ποτήρι..
σε κοιτάζω με απορία..
στο δίνω...
βάζεις λίγο κοκκινο και λίγο άσπρο...
σε κοιτάζω με αγωνία...
τί χρώμα έχει τώρα μου λές..?
ροζέ σου απαντάω...
μια αγκαλιά..
και δάκρυα χαράς..
κ το φως της αγάπης που δεν έσβησε...
μου λές...
και???
το ταξίδι μας μέχρι εδώ...
πρέπει να περάσεις κύμματα..
να παλεψεις με φαντάσματα...
να γεννηθείς απ τις στάχτες σου..
να πάρεις δύναμη απ τις σιωπές...
λευκό χρώμα είναι η μέρα που σε γνώρισα...
κόκκινο η μέρα που σε άφησα..
και ροζ σε ρωτάω...?
σήμερα...
ρόζ τα όνειρα που ζήσαμε μακριά..
παίρνουν μορφή..
ποτέ δεν σε άφησα να φύγεις απ την καρδιά μου...
πάντα σε κουβαλούσα μέσα μου...
έπρεπε να περάσει ο χρόνος...
έφτιαχνα τα πιο γερά θεμέλια...
ο χρόνος ωρίμασε τώρα...
έγινα σωφότερος...
πέρασα τρυκιμίες...
μα τώρα γύρισα...
είμαι εδώ...
δίπλα σου...
μου χαμογέλασες..
δείχνοντας μου πως κατάλαβες τι ήθελα να πώ...
άς κάνουμε μια πρόποση λοιπόν...
δικιά σου η πρόποση μου λές...
στην υγειά της παιδικής σου ψυχής!!


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 4 Στα αγαπημένα: 1


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

όταν η πραγματικότητα παίρνει χρώμα μαύρο..η πέννα χρωματίζει τον κόσμο μου..!

Φουλίτσα 27-09-2012 @ 17:47	Γιατί ένας άνθρωπος πρέπει να φεύγει μακριά για να καταλάβει ότι δεν έπρεπε να το κάνει ποτέ; Πολύ ωραίο και πραγματικά με άγγιξε γιατί είναι σα να διαβάζω την ιστορία μου! Μια ιστορία που οι περισσότεροι θα έχουν ζήσει!
panta smile 27-09-2012 @ 17:50	σ ευχαριστώ...¨) ::up.::
monajia 27-09-2012 @ 19:32	άς κάνουμε μια πρόποση λοιπόν... δικιά σου η πρόποση μου λές... στην υγειά της παιδικής σου ψυχής!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Μαυρομαντηλού 27-09-2012 @ 21:43	άς κάνουμε μια πρόποση λοιπόν... δικιά σου η πρόποση μου λές... στην υγειά της παιδικής σου ψυχής!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΕΓΩ ΚΑΝΩ ΠΡΌΠΟΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::love.:: ::love.:: ::love.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο